Krótka historia dojrzałej kobiety.

Jej wiek można rozpoznać po dłoniach. Spracowanych, lekko pomarszczonych, które nie urodziły się wyłącznie do trzymania pióra czy pędzla. Są to dłonie osoby, która od kiedy pracuje, pracuje tylko fizycznie. Spękana skóra, czasami do krwi, poszarzała, sucha.
    Kiedyś uznała, że społeczne dopasowanie nie jest w jej stylu. Wyróżnia się tym, że nie niszczy swojej cery kosmetykami, nie poprawia się. Tak naprawdę w pracy dopóki nie powiedziała ile ma lat, każdy ją miał za młodą sikorę.
    I te dłonie, kiedy już całkiem przestały do niej pasować, zaczęła traktować jako swój atut odróżniający ją od wielu kobiet w jej wieku, które bardziej się oszczędzają, mają inne, lżejsze prace. Każda zmarszczka, każda linia na nich, przypomina, że jest osobą bardzo ambitną, która lubi fizyczną pracę, nie męczy się przy tym, ma świadomość, że może więcej niż inni, nawet dużo młodsi od niej i cieszy się tym. A swoje baterie ładuje na górskich szczytach.
    Dostrojona do nieba, chodzi czasem z głową w chmurach, jakby podpierana dziwną siłą właśnie stamtąd. Taką pierwotną energią, dzięki której stoją na świecie góry i lasy. Ona nimi pachnie. Ale człowieka trudniej jest utrzymywać w pionie niźli drzewa. Wszak człowiek się porusza. A góry stoją. Lasy stoją. I wszystko to trwa w wieczystej ciszy połonin.

Ta, która się porusza, przemija. I kiedyś zniknie całkiem. Dosięgnie celu. Osiągnie wszystko. I większość tego nie zauważy.

Mówili jej, że w pewnym wieku przyjdzie zaprzyjaźnić się bliżej z lekarzami i medycyną. Mówili: "jeśli coś cię nie boli, to znaczy, że nie żyjesz", bo zawsze coś dokucza w tym wieku, a później najwyżej jest coraz gorzej. Ona ma już sporo więcej lat niż ten pułap, którym straszyli i nic takiego jej nie towarzyszy. A lekarze towarzyszą jej jedynie kontrolnie.
    Mawia, że w życiu liczą się właściwie poukładane priorytety. Widzi czarno na białym, że ludzie bardzo się w tym pogubili. Żyją tym, co jest błahe i podstępnie odbiera im radość życia. Z czasem wszystko to przemija i wyłania się sztuka ratowania w stylu tonącego, który brzytwy się łapie.

Uważa, że ludzie źle układają priorytety także w swoich rodzinach. W małżeństwie najważniejsi dla siebie są małżonkowie. Ale w większości rodzin kiedy pojawia się dziecko, małżonkowie decydują się odejść na dalszy plan. Poważny błąd już na starcie. Dziecko staje na piedestale najwyższych uczuć, a oni dla siebie przestają być ważni, są tylko użyteczni.
    Jeśli przestają być ważni, znikają wiążące ich potrzeby, znika cały romantyzm, oraz pieczołowita dbałość o siebie wzajem – znika też małżeństwo. Wiele małżeństw rozpada się przez oddalenie się od siebie...

    A ona jest wzorem tego, że kiedy o miłości się nie zapomina, kwitnie przez całe życie. W tych spracowanych dłoniach niezmiennie jest uściśnięta dłoń męża. Są dla siebie najważniejsi w rodzinie i nie czekają z tym na to, aż potomek odejdzie, by założyć własną rodzinę. W dalszym ciągu są dla siebie najważniejsi.

Życie nazywa lekkim. Przy właściwie poustawianych priorytetach, odczuwa się lekkość życia – tak mawia, czy ktoś potrafi to potwierdzić?
    Każdego dnia po wstaniu z łózka, dziękuje Bogu za spokój nocy, ciepły azyl, cichą okolicę - za sen, za możliwości, za spotkania i za cały miniony dzień, bo zazwyczaj w całym zabieganiu nie zdąży za niego podziękować wieczorem. Dziękuje z góry za wszystko co nadchodzi w nowym dniu. Za pokój w tym kraju, którego może zabraknąć. Za piękną naturę, którą obserwuje z nieukrywaną radością. Dziękuje za siły i mądrość, dzięki którym stać ją na rozwiązywanie kłopotów i nie zamartwianie się.
    A tą wdzięczność za tchnienie życia przelewa na innych. Na swoją rodzinę, na pracę i w dalszym ciągu spogląda w niebo w nadziei, że czas zepsutego świata zostanie skrócony.

Jest osobą ciągle uśmiechniętą, ciągle pogodną i ciągle dzieli się tym, bo uważa, że kiedy woda wzbiera, należy nią podlewać, bo jest się czym dzielić.

📌

Myślałam o tym, by zrobić z nią wywiad, ale uznałam, że taka krótka historia kumulująca esencję jej charakteru, będzie odpowiednia.
    Osoba poddana dziś pod opinię ma imię, które nie jest tutaj potrzebne, aby nie wywoływać niepotrzebnych sensacji. Znamy się jak łyse kobyły i to wystarczy.