Dzieje absurdalnie niemożliwe – a jednak.

W pracy ludzie lubią plotki i sensacje. Ludzie lubią jak coś się dzieje, bo rzadkością jest, że są bardziej zajęci własnym życiem niżeli cudzym i rzadkością także jest, że nie żyją pracą. Oczywiście nie przeczę, że sensacja, która w ostatnich dniach miała miejsce, nie zafascynowała też i mnie, bo to sytuacja bardzo wyjątkowa. Jako obserwator wielu zdarzeń i powiernik wielu tajemnic, ta jedna była tak spektakularna, że nie potrafiłam się zamknąć. Ale nie było sensu milczeć. Główni bohaterowie wcale nie starali się kryć, więc po co to robić?
    Historia rozdmuchała się bardzo szybko aż pewnego dnia kiedy miały się wydarzyć najbardziej kultowe sceny, zjechali się do pracy wszyscy. Wszyscy. Serio mówię. Zaciekawieni? Zapraszam do opowieści. Do dziejów absurdalnie niemożliwych – a jednak.

Otóż – na scenie pojawił się amant. Postaram się na początek powiedzieć o nim coś dobrego: aparycja męska. We współczesnym świecie warto to zaznaczyć, bo coraz więcej po ulicach chodzi niemot, od których ja jestem dużo bardziej męska.

    Co więcej, ogarnięty życiowo, robotny, ustawiony materialnie. Ma swoje pięć minut w tym świecie. Ma też pasję, którą podzielam i rozumiem. Jest to człowiek o pogodnym usposobieniu i do tego jest wygadany. Można pożartować nawet z niego i to na ostro, ma do siebie dystans, nie obraża się. I dalej nie wiem co napisać w tym akapicie... Chyba nie ma już nic więcej dobrego.
   Przejdźmy więc do konkretów. Opowiem Wam tę historię od początku i w szczegółach:

Pojawił się w naszym sklepie przedstawiciel handlowy, nie po raz pierwszy zresztą, ale tym razem musiał zaczekać na naszego szefa, a oczekując, nawiązał relację ze mną i koleżanką. I szybko bym o tym w sumie zapomniała, bo z wieloma osobami nakręcam zabawne dialogi, ale to spotkanie ma konsekwencje, które zaczęły się ciągnąć i z czasem irytować jak guma do żucia pod butem.
    W trzewiach koleżanki pojawił się wylęg świerszczy. Motylami tego nie nazwę, są ciche, a te grają jak najęte.
    Wszystko byłoby w inaczej, bo generalnie takie historie mnie nie interesują, ale tym razem delikatnie wdepnęłam. A jak wiecie, nie da się wdepnąć delikatnie, bo tak naprawdę but jest po prostu ubrudzony i trzeba dokładnie wyczyścić zanim wniesiemy do domu smród. No i ja – wyobraźcie sobie – próbuję to hovno zmyć już drugi tydzień.

Kiedy tenże przedstawiciel przyjechał któregoś dnia, miał więcej czasu i jął się panoszyć. Koleżanka niestety większą część pracy spędziła z nim - gadając, a ja - pracując za dwie.
    Zwykle działam z przymrużeniem oka, wiecie, nie wtrącam się, to nie moje sprawy, mnie to kompletnie nie interesuje i na całe szczęście nie dotyczy. Ale w pracy należałoby pracować, prawda?

    Nie przemilczałam tej sprawy. Mistrzem dyskrecji nie jestem, wyłożyłam szefowi kawę na ławę. On też się nie będzie wtrącał, niech robią co chcą. Pół żartem pół serio.
    Wróciłam więc do samotnej pracy, wszak był to dzień dość luźny, było mało klientów, przymknęłam na to oko tak jak szef.

    Ale już kolejnego dnia kiedy amant znów przyjechał, jak tylko w progu stanął, powiedziałam do koleżanki głośno: nawet nie myśl sobie, że się stąd oddalisz nawet na chwilę... Zawiało grozą. Nie żartowałam, a był to piątek, mnóstwo klientów i kilka dostaw. Nie wiedziałam w co najpierw ręce włożyć... szczerze mówiąc, amant pasował tu jak pięść pod oko.

Wałęsał się cały czas koło niej, próbował mnie sprowokować, raz na prostacką gadkę, ale mój wzrok mówił więcej niż tysiąc słów. Wycofał się równie szybko jak za mną polazł.

    Myślałam, że będę miała po tym dniu wrogów, że koleżanka mnie znienawidzi, ale porozumiałyśmy się. Nawiasem mówiąc widziałam jak jej łapy latają, buzowała się cała jak zepsuta zupa na słońcu.

Szkoda mi jej. Tak - jej - tej dziewczyny, młodszej ode mnie o lata świetlne. On zaś starszy ode mnie o lata świetlne. Erotoman gawędziarz, w kółko oglądał na telefonie rolki z kuso ubranymi nastolatkami. Kilkakrotnie powtarzał, że nie zamierza mieć nigdy żona i kocha wolność.

    Mam niejasne przeczucie, że wszystko co mówił, celuje tak naprawdę we mnie. Ale – ja sobie z nim poradzę, a ona sobie z nim nie poradzi. Ona już w tej chwili jest zagubiona. Gdy dowiedziała się, że następnego dnia amant przyjeżdża, jak nigdy umalowała się i ubrała w same obcisłości.

    Co się więc dziwić, że dupek żołędny zakręcił się wokół niej i nie chce odpuścić, jak widzi wyraźnie, że ma dziewczynę na widelcu? Stał przy niej kilka godzin i czekał aż wybije 16. Wtedy głośno orzekłam fajrant i tak zakończył się dzień pracy.

Mówię o tym wszystkim otwarcie, bo i tak wszyscy wszystko widzą i wiedzą, a że jestem u źródełka, dementuję niektóre nieprawidłowości. To pierwszy raz jak biorę udział w czymś takim, jak mówiłam, wdepnęłam trochę.

    A koleżanka wcale nie ma z tym problemu, często pyta szefa, czy rozmawiał z nim i czy coś mówił na jej temat. Skoro ona nie kryje się wcale, to po co ja mam się patyczkować? Swoje zdanie wyraziłam, poznał je każdy. To chyba nawet już nie są plotki. Ta historia stanie się legendą.

Dlaczego uważam, że być może, prawdopodobnie, bodajże, chyba jak się zdaje, amant celuje we mnie? Ewentualnie w nas obie, bo prawdopodobne jest również, że w jego życiu liczy się ilość.

    Powiedział jej, że woli brunetki. Ze mnie akurat szatynka, ale z koleżanki żadna brunetka. Pokazywał jej na zdjęciach jakie mu się podobają dziewczyny. Wszystkie szczupłe i naprawdę ładne, koleżanka jest niepodobna do żadnej z nich...

    Gdy szła na górę, powiedział jej, że musi więcej chodzić po schodach, to będzie miała ładniejszy tyłek... Tak naprawdę on ją non stop cisnął... jak burak jaki... a jej się to podobało...

    Często wchodzę do szatni przy zgaszonym świetle, po prostu biorę co potrzebuję i wychodzę. Wlazł za mną... Mój wzrok z nutką dekadencji był dostatecznie wymowny.
    W alejkach stał na środku, blokował mi często drogę, że niby jakoś się przecisnę... Tu po raz kolejny zdało egzamin moje spojrzenie, które działa lepiej niż Androcur (lek hamujący popęd u mężczyzn).

    A potem kiedy zobaczył, że ten rower u płota to mój, uznał, że musi wyciągnąć swój z garażu.

No i za każdym razem przynosi ciasto, koleżanka nie je, ogranicza kalorie, a ja wtedy za pierwszym razem powiedziałam, że chętnie się poczęstuję, bo nie odchudzam się, bo nie mam z czego. No i chciał ze mną dzielić butelkę Coca-Coli, a jej nie zaproponował.

Mam się dobrze. Z buractwem radzę sobie świetnie, dalej żal mi koleżanki, bo to wszystko nie wróży niczego dobrego, a jemu cisnę jak mogę, bo smak wredoty z mojej strony jest mi jak balsam na duszy i znacznie rozwesela ten padół.

    Mam nadzieję, że czytało się dobrze. O mnie się nie martwcie, będę dalej żyć godnie i wesoło. Oby tylko koleżance te świerszcze nie wyjadły trzewi, tymczasem niech żyje wolność słowa i niezawisłość opinii.