Trzeba żyć dalej. Może przy okazji owocniej.

W czasie zwolnienia parametry nieco się przestawiły. Z nastaniem normalnego porządku tygodnia pracy, wróciło spoglądanie na zegarek, tak kompletnie niepotrzebne kiedy nie spieszysz się do pracy. Wróciły wczesne pobudki, obowiązki na czas, aby zdążyć i się nie spóźnić. Wrócił pęd życia jaki narzucił system.
    Żartujemy sobie z koleżanką w pracy, że "byle do emerytury". Tak poważnie mówiąc, całe życie szykujemy się do emerytury. Pracujemy, by ją w ogóle mieć, ale nie jest powiedziane, że dalej nie będziemy musieli pracować. Żyjemy tak, aby na emeryturę być jak najzdrowsi i najsprawniejsi, na ile to możliwe i jeśli mamy to szczęście, że ominą nas choroby, na które nikt nie ma wpływu.
    Przeżywamy cały ten system aż do emerytury nakładając na siebie stres, niewyspanie, czasami wysiłek kryzysowy. W zabieganiu odkładając to, na co powinniśmy mieć czas teraz, bo większość musimy odkładać na później, by zdążyć, by się nie spóźnić, kiedy tak naprawdę to co odkładamy na potem, może w przyszłości już nam się do niczego nie przydać. Wolne godziny przebiegamy niemal bezmyślnie, wszystko by być na czas...
    To nie jest nic nie ważna refleksja. System obiera człowieka ze złudzeń bardzo szybko, a zaczyna się już w szkole.

Dlatego ostatni weekend przed ponownym zakuciem się w kajdany systemu, spędziliśmy jak należy – po naszemu i w plenerze.

Więcej zdjęć z wiosennej wyprawy ⏩TU

 

Przy okazji sobotniej wyprawy na ryby, zdecydowałam się na śmiały krok względem reklamy w Internecie. Ponieważ pracuję również w PR firmy, zachęcona ostatnio przez szefa, rozbudowałam wędkarskie portfolio.
    Na tapetę wzięłam ciuchy z naszego Salonu wędkarskiego, (tę stronę akurat prowadzi kolega). Z okazji chłodniejszych dni, poszły na plan swetry i koszule z długim rękawem. Na lato pomyśli się więcej o stylizacjach i ciekawych zdjęciach plenerowych z akcesoriami.
    Odpowiedni tekst reklamowy, opisy rzeczy. Kocham tę robotę, właściwie mogłabym zajmować się tylko tym...
    Zapytało mnie parę osób o to, czy za Public relations mam płacone. Tak, oczywiście, że tak.

W firmowej koszulce / zdjęcie poszło jako zaczepka – "a Wam jak mija sobota?" Odzew był wspaniały.

A tu mamy sweterek. Oczywiście zdjęć była cała masa i z każdej strony, nie tylko z tyłu. ;)

To było moje pierwsze wyjście po długotrwałym siedzeniu w domu.

I tutaj mam kolejną refleksję. Złe zdarzenie zamieniło się w dobry czas. Nie oszalałam od siedzenia i niewychodzenia, ale miałam dobry moment na projekty, na które normalnie nie mam czasu. I to jest fantastyczne.
    Rozmawiałam ostatnio z kolegą, który stwierdził, że ten czas dał mi Bóg... ale zaraz zaraz... (usłyszałam dźwięk zatrzymanego winylu, jak w jakiejś komedii) → i to mi powiedział człowiek ode mnie z Kościoła?
 Bóg nie daje ludziom chorób ani nieszczęść. To jest błędne i nieboże przekonanie.
    Rzecz ma się prosto – jesteśmy tylko ludźmi, błąkamy się po tym świecie i nawet ci, którzy od lat wierzą i można powiedzieć – chodzą z Bogiem, mają jeszcze takie staroświeckie przekonania typu "Bóg tak chciał". Nie, nie chciał. Zło na świat wylało się tysiące lat temu przez człowieka.
    Bóg potrafi różne sytuacje obrócić w korzyść. Czasem tak jest, że na koniec niedobrej sytuacji, dochodzimy do dobrych wniosków, albo po prostu na zgliszczach kiełkuje coś dobrego. Miałam tuziny takich zwrotów akcji. I tyle tylko, że większość ludzi tego nie zauważa, ale jest możliwe, by ugrać dla siebie korzyść, będąc nawet w największym bagnie.
    Moja korzyść z tej sytuacji wypłynęła taka, że wyszłam z domu po tych dwóch tygodniach odporniejsza na system tego świata, bo przepracowałam to razem z Bogiem, miałam z Nim na to czas. Bo w tygodniu z zegarkiem w ręce, to nie jest wystarczające. Ale coraz częściej spontaniczne i to też jest w porządku.

Jakby mnie ktoś szukał na FB prywatnie, w profilowym pojawił się mój uśmiech. ;) Nie wstawiałam wcześniej swojego zdjęcia z chęci posiadania świętego spokoju. Uznałam, że chyba już się dość uodporniłam na ludzkość... więc jestem.

O tym, że straciłam szansę na nauczenie się promowania własnej strony internetowej, którą prowadzę na FB o Łodzi, już się dowiedzieliście, kiedy wylałam swój gorzki żal w jednym z wpisów na tym blogu. Otóż dostałam nową szansę na zrobienie własnego reportażu pod okiem jednego z lepszych przewodników Łodzi. On będzie gadał o pewnym miejscu, do którego wybieramy się wspólnie za dwa tygodnie, a ja będę to notować w głowie i oczywiście robić miliony zdjęć.
    Muszę zapamiętywać, ponieważ taka forma zapisu będzie dużo lepsza, gdyż będę później potrafiła własnymi słowami przekazać całą wiedzę komuś innemu. Będziemy w centrum historycznych zdarzeń, w miejscu, w którym bardzo dawno nie byłam i już nie mogę się doczekać... I to będzie, moi drodzy: największa w Polsce pod względem powierzchni, nekropolia żydowska. I ona znajduje się w Łodzi.

W każdej dziedzinie jest potrzebny mentor. Chcę czerpać od tego człowieka jak najwięcej.

Bo chociaż serce mam rozdarte między trzema różnymi miejscami, tak swoją przyszłość widzę nadal w Łodzi. I rozpiera mnie mega motywacja, że wreszcie coś się zaczęło w tym temacie dziać!

Tło z profilowego na moim FB.

Nie tylko w tym temacie. Ostatnio namalowałam na małym płótnie pstrąga wyskakującego z wody. Wrzuciłam go tylko na relację na FB i z automatu otrzymałam zamówienie na ryby.
    Lecz kiedy ja mam to malować... serio, potrzebuję na to spokojnego dnia... W dwa tygodnie namalowałam 3 obrazy, w tym jeden dużego formatu. Na rybie spróbowałam się pierwszy raz z farbami olejnymi. Musi być ciepło, bo po tym trzeba długo wietrzyć mieszkanie...
    Ale znowu w trybie pracy od poniedziałku do soboty, nie mam na to czasu. W niedzielę nie da rady, potrzebuję być sama. Czas mija, zobaczymy jak się to wszystko ułoży.

Padło niedawno zapytanie o jakość nadruków z koszulek, których tuzin nakupowałam siedząc na L4. Wzięłam sobie na tapetę kilka firm, z każdej kupiłam po jednej rzeczy. Najbardziej jestem zadowolona z termoaktywnej koszulki z krótkim rękawem, której nadruk jest rzeczywiście nadrukiem, a nie farbą kładzioną na gorąco.
    Czekam aż pojawią się w ich magazynie bezrękawniki i zamierzam u nich zakupić sporo ciuchów. Wzięłam jeszcze rękawiczki bez palców, ponieważ te co miałam, zrobiłam sama i się rozwaliły. Przypalałam je regularnie, żeby przestały się strzępić, ale ile można... Teraz mam porządną rzecz i czeka sobie w szafie na kolejną piękną jesień.

I to jest ten sklep ⏩włóczęga.

Więcej mnie ogółem w sieci. Zauważyliście? Dotychczas jedynym miejscem, gdzie wklejałam swoje zdjęcia, był ten prywatny blog. Nie przeczę – ukrywałam się. Ale postanowiłam wyjść z tego bezpiecznego cienia.
    Chodzi o to, że w miasteczku, w którym pracuję, mam wrogów... niestety. Chodzi też o to, że medialnie bywam zalewana zaproszeniami matrymonialnymi. Chodzi też o to, że lubię mieć święty spokój.
    Pewnego razu Bóg mi powiedział "przestań się bać"... Początkowo nie dotarło to do mojego łba. Usłyszałam to drugi raz niedawno... ale chwila... ja się bałam? Naprawdę? Zajrzałam w głąb siebie, tam gdzie znajdują się te myśli, których nigdy nie wypowiadamy na głos, do których się nie przyznajemy nawet przed samymi sobą.

Puściłam cugle, zaczęłam funkcjonować popędzana dobrą motywacją, przestałam paranoidalnie ukrywać się. Ze wszystkich stron słyszę – jak chcesz coś zdziałać, to wyjdź do ludzi, nie odwrotnie. I się zaczęło...

Robienie reklam weszło na lepszy poziom, a teraz ta sprawa z turystyką dla Łodzi. Pokazuję się, bo ludzie lubią rozpoznawać człowieka, który stoi za tym. Lubią widzieć, że jest jedna żywa osoba, zaangażowana w to, co i oni lubią, a nie tuzin agentów i rzeczników w garniakach.
    M.in. przez to są zachęceni do tego by wracać do sklepu, by zaglądać na stronę firmy / to samo z moją łódzką działalnością – są zachęceni by wracać na moją stronę i by polecać to swoim znajomym. A kto wie, czy kiedyś nie przejdę się z grupą moich czytelników po moim rodzinnym mieście i nie opowiem im pewnej ciekawej historii...

    Bo wiecznie się chowając, niczego takiego nie osiągnę.
    Gdzieś to się zaczyna (np. w Internecie), a kończyć się wcale nie musi.