Święta.

Chciałabym wyjaśnić swoją postawę wobec tych dni, kiedy większość ludzi chodzi do kościoła ze święconką, przychodzi rodzinnie świętować, zasiada do stołu, a ja zawsze opowiadam, że nie obchodzę, że nie przygotowuję się do świąt, nie mam święconki w domu, nie dzielę się jajkiem, nikomu nic nie życzę; masa pytań wtedy pojawia się odnośnie tego, bo moje social media są jakoby podstemplowane wiarą, a mimo to jakoś na bakier z tym wszystkim żyję.
    Z niektórymi znam się od lat, myślałam – wszystko jest jasne – ale zalewana życzeniami i pytaniami o święta, znów występuję z małą prelekcją.

Otóż, sprawa nie jest wcale tak skomplikowana, po prostu nie jestem katoliczką. Nie chodzę w tradycji i mogłabym w zasadzie na tym zakończyć swoją wypowiedź, lecz poświęcę Wam jeszcze chwilę z nadzieją, że i Wy mi ją poświęcicie, czytając dalej.

Dzisiejszy wpis czytam:

Przed nami drugie przyjście Jezusa Chrystusa. Chrześcijanie czekają na nie i głoszą powtórne przyjście w chwale przez cały rok. Mam na myśli chrześcijan, których szumnie nazywa się biblijnymi, a tak naprawdę po prostu chrześcijanami, bo nie widzę zastosowania tego słowa w denominacji powszechnie panującej w naszym kraju.

Abstrahując już od tego czy ktoś wierzy po rzymsku czy nie, należałoby postawić takie pytania: czy tradycja to coś co daje nam życie?

Tak mówi Pan: Nie wdrażajcie się w zwyczaje narodów

    – Księga Jeremiasza 10:2

nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżniać, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe.

    – List do Rzymian 12:2

(...)Nie postępujcie wg ich obyczajów...

    – Księga Kapłańska 18:3

Nawet gdy sobie wpiszemy w Google co znaczą symbolicznie ozdoby wielkanocne, jajko, a nawet co znaczy choinka bożonarodzeniowa, to Google nam podpowie, że te symbole pochodzą od zwyczajów pogańskich, kultów pogańskich. Te ozdoby były mocno powiązane z okultyzmem i oddawaniem chwały pewnym bóstwom, które istniały w danych narodach.

David Hargis, autor książki „Spisek Konstantyna” napisał:

„Angielska nazwa Wielkanocy – „Easter”(…) jest znana jako królowa niebios. (…) Kościół [rzymski] zaadoptował więc wszystkie starożytne symbole Wielkanocy: kolorowanie jajek, święcenie żywności; niedzielne nabożeństwo o wschodzie słońca.”

Również Aleksander Hislop, autor książki „Kapłanami Gajów” zwraca uwagę na pogańskie (chaldejskie) korzenie tego święta:

„Easter to nic innego jak Astarte, jeden z tytułów Beltis, królowej nieba. Kult Bel’a, czyli Baal’a, czyli Moloch’a i Astarte czyli Ishtar."

Dalej pisze tak:

„...okres czterdziestu dni abstynencji Wielkiego Postu został bezpośrednio zapożyczony od czcicieli bogów babilońskich. Taki czterdziestodniowy Wielki Post „na wiosnę roku”, jest ciągle obchodzony przez Yezidis, pogańskich czcicieli Diabła w Kurdystanie, którzy przejęli go od swoich wcześniejszych mistrzów z Babilonu (…) Zwyczaje, które towarzyszą obchodom tego święta potwierdzają jego babiloński charakter.

Bułeczki Wielkiego Piątku i farbowane świąteczne jajka występowały w chaldejskich rytuałach. Takie same placki ofiarowywano królowej niebios, bogini Astarte, 1500 lat przed erą chrześcijańską."

Mówi o tym prorok Jeremiasz:

Synowie zbierają drwa, ojcowie rozpalają ogień, a żony ich ugniatają ciasto, aby czynić placki dla królowej niebios

    – Księga Jeremiasza 7:18

Biblia ostrzega, że „odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza” (1 Kor 5:6). Mnie nie dziwi to wszystko u ludzi żyjących tradycyjnie, bo to tradycja z dziada pradziada i nie każdy przejmuje się pochodzeniem tradycji i zwyczajów, a nawet jeśli, to większości to się nawet podoba i jest O.K., przecież niczego tu nikomu nie zabraniam, opowiadam o swoim życiu. Mówię wyłącznie sama za siebie.

BAZA WIRUSÓW ZOSTAŁA ZAKTUALIZOWANA.

Jest dla mnie ważne, że Bóg powiedział wyraźnie i JEDNOZNACZNIE: nie bierzcie sobie do chwały mego imienia, do dziękczynienia dla mnie czegoś, co widzieliście we świecie, ponieważ ja jestem Bogiem świętym, oddzielonym i innym niż te wszystkie zwyczaje by wskazywały, a które pojawiają się w życiu tych ludzi, którzy nie doświadczyli mocy świętości i oddzielenia się od świata i od NIEWŁAŚCIWYCH rzeczy.
    I to jest dla mnie jasne i tego chcę się trzymać.

Doszczętnie zniszczycie wszystkie miejsca na wysokich górach, na pagórkach i pod każdym zielonym drzewem, gdzie służyły swoim bogom narody, którymi zawładniecie.

    – Księga Powtórzonego Prawa 12:2

Tutaj zostały wymienione różne formy kultów, ale nie kultu Jahwe. Dzisiaj są inne czasy, więc nie będziemy palić bałwochwalczych Kościołów.
    Ale co ważniejsze – Bóg sobie nie życzy, żeby coś co upamiętnia pewne kulty, znalazło swoje miejsce, kiedy my chcemy oddać Jemu chwałę.

Przemyślałam sobie jeszcze jedną rzecz:

W starożytności Bóg zobowiązał Izraelitów, by każdą rzecz, która mogłaby się kojarzyć i mogłaby przypominać kult czegoś innego; wyciąć, zniszczyć, spalić itp.
    To co przyprowadza nas do Boga, to na pewno nie te rzeczy, które kojarzymy ze zwyczajami tego świata, a tym bardziej nie, jeśli kojarzymy je z kultem, który ktoś kiedyś przeprowadzał.
    Bóg pragnie aby oddzielony i święty człowiek oddał chwałę świętemu, żywemu Bogu.

Chwała dla Boga płynie w oddzieleniu od tradycji, nie odwrotnie. W oddzieleniu się dla Bożej łaski i Bożego pokoju.

I wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imieniu Pana Jezusa, dziękując przez niego Bogu Ojcu.

    – List do Kolosan 3:17

Myślę, że Boże oczekiwanie, które Bóg kieruje do serca człowieka, który w Niego wierzy, jest bardzo klarowne.

Kiedyś zastanowiłam się i doszłam do wniosku, że nie chcę robić czegoś bezwiednie, bo wszyscy wokół robią. Zastanowiłam się nad pytaniami - co ma to przynieść? Jaki jest cel? Wielkanocne śniadanie, kolorowe jajka, świąteczne ozdoby. Albo w grudniu dekorowanie drzewka, jemioła w mieszkaniu etc. Czemu ma to służyć? Nie wprowadzam do domu tych symboli, nie wprowadzamy z mężem między siebie obrządku ani tradycji, bo:

odrobina kwasu cały zaczyn zakwasza

    – I List do Koryntian 5:6

I nie – nie czuję żebym coś straciła nie świętując Wielkanocy czy Bożego Narodzenia. W żadnym razie nie czuję pustki w te dni, nie czuję się nieszczęśliwa czy wręcz zagubiona. Ja ogólnie jestem szczęśliwym człowiekiem, wpatrzonym w Chrystusa, który nie zostawia mnie z pustym uczuciem do siebie, ale ekspresyjnie odwzajemnia, jednak to inny temat i pozostawię swoje intymności w milczeniu.

Tak jak podczas prania, białe absorbują ciemne, dlatego się je oddziela, tak i w życiu jeżeli jednako w nim światła i cieni, to w końcu światła będzie coraz mniej. A ten proces zaczyna się właśnie od akceptowania cieni.
    Nie chcę by była w moim życiu szarość, tak jak nie chcę by była w moim życiu letniość, która coraz częściej w świecie czy nawet w Kościele, nie niesie ze sobą specjalnie negatywnych konotacji.

Patrząc na oś czasu można łatwo zauważyć, że pewne rzeczy niegdyś nie do pomyślenia, dziś się akceptuje, a nawet im się hołubi.

I tak wygląda mój punkt widzenia. Absolutnie mój i niczego nikomu nie narzucam – żeby była jasność w stu procentach. I tyle. Luzik.

Wiatr prawdy unosi się w powietrzu.