Pewna dziejów historia - drugi rozdział.

Mamy już ciąg dalszy i tylko dzięki Wam, bo wykazujecie niesamowite zainteresowanie dalszymi losami Edyty. To więcej niż się mogłam spodziewać. Dziękuję Wam bardzo, dajecie mi motywację do pracy. 💙

ROZDZIAŁ 2

Bezgraniczne skąpstwo

Czytam 4 minuty:

Mówi się, że w biedzie poznaje się ludzi. Jest w tym mądrość, która nieodzownie wyjaskrawia elementy ludzkiej podświadomości, wylewając na wierzch cały charakter osoby.

Rodzinę Edyty niewątpliwie spotkała tragedia. Każdy kto by się pochylił nad tą historią, uznałby że więzy rodziny słusznie się zacieśniły, a co pozostało na zewnątrz, to powinno już na zawsze tam pozostać.

U najmłodszej w rodzinie zdiagnozowano raka. Jak przystało na tradycyjną parantelę, postanowiono zabrać dziecko przed ołtarz i ochrzcić. Edyta została poproszona o zostanie matką chrzestną.
    Kiedy Konrad dowiedział się o tym, wpadł w furię...

– Nie zgadzaj się! – wrzeszczał. – Oni chcą tylko pieniędzy od ciebie! Na każde święta, na urodziny i bez okazji. Jeśli mam coś do powiedzenia, to zabraniam ci tam jechać!

Oczywiście nie miał nic do powiedzenia, już same uczucia humanitarne nie pozwalały Edycie odmówić, tym bardziej, że to bliska rodzina.

To nie była zwyczajna ceremonia. Dziecko musiało przez cały czas być w szpitalu, więc chrzest odbył się w tamtejszej kaplicy.
    Tego dnia Konrad nie odzywał się do Edyty aż do samej ceremonii. W trakcie zaczął wydzwaniać do niej, na szczęście wyciszyła swój telefon. Doskonale wiedział, o której godzinie zaczyna się uroczystość i zamierzał zniszczyć jej ten czas z bliskimi.

Kiedy po wszystkim oddzwoniła, nie odbierał. Dopiero po dłuższym czasie napisał wiadomość skoncentrowaną w stu procentach na sobie. Jego duma ucierpiała dość boleśnie.

Następnego dnia gdy Edyta przyjechała do niego, nie zapytał o zdrowie krewniaczki, nie zapytał nawet jak Edyta się czuje po wizycie w szpitalu. Po raz pierwszy jego ptaszyna zerwała się do samodzielnego lotu i przestraszyło go to.
    By jej zrekompensować swoje zachowanie, zaprosił ją do osiedlowej knajpki na piwo. W ramach przeprosin dostała podwójny bilet na koncert jej ulubionego zespołu, na który tak bardzo chciała iść. Konrad wcześniej odmawiał pójścia na występ, ponieważ to nie jego klimat muzyczny, a samej Edyty puścić nie chciał. Ona zaś pomyślała po tym geście, że Konrad dojrzał do kompromisu i ucieszyła się nie tylko z samego biletu, ale też z postępu w ich związku. Natychmiast serce w niej żywo rozgorzało.

W pewnej prozaicznej chwili Konrad wyszedł do toalety. Wykorzystując tę sytuację, do stolika przysiadła się właścicielka lokalu.

– Obserwowałam was od dłuższego czasu – mówiła szybko. –  Przychodzicie do mnie często, widzę was i czuję, że muszę ci coś powiedzieć, nie daje mi to spokoju. Najpierw zapytam: czy jesteś szczęśliwa?
– Tak – odparła Edyta bez wahania.
– Z nim, z tym chłopakiem – doprecyzowała.
– Tak, jestem z nim szczęśliwa – uśmiechała się przez cały czas.
– Nie widzę tego. Jestem dobrym obserwatorem i czuję, wiem, że ten facet cię unieszczęśliwi na dłuższą metę. Tylko to ci chciałam powiedzieć. Powodzenia.

Odeszła z powrotem za bar. Po krótkiej chwili wrócił Konrad. Edyta natychmiast odpędziła te myśli, nie uwierzyła w ani jedno słowo tej kobiety.

*

Kiedy wyszli z knajpy, Edyta zajrzała w telefon. Dziecko zmarło przed kilkoma godzinami. Edyta miała je na ręku w dniu chrztu po raz ostatni.

– Mówiłem ci, że pojechanie tam było bez sensu – skomentował Konrad. – Gdybyś mnie posłuchała i tam nie pojechała, nie przywiązałabyś się tak.
– Jak możesz mówić takie rzeczy?!
– Bo jesteś egoistką. Zmusiłaś mnie szantażem psychicznym, żebym poszedł na ten koncert. Po co?
– Jadę do domu, pa... – odparła zdławionym głosem i pokierowała się prosto na postój taksówek. Nie zawołał jej, nie próbował zatrzymać, krzyknął krótkie „pa” i zostawił ją. Rozpłakała się, ale nie mógł już tego widzieć.