Jestem, żyję.

Zbierałam się do tego wpisu zdecydowanie za długo. Szukałam tak naprawdę chwili, w której będę mogła zająć sobie tym czas, ale w obecnej sytuacji po prostu nie mogłam. Winę za to ponosi system podatkowy, który trzeba dzielnie wspierać dobrowolnymi dotacjami pod groźbą eksmisji.
    Dlatego trzeba pracować i zarabiać na te podatki, bez tego ani rusz. Albo rusz z biletem w jedną stronę. To by była dopiero zajawka → proszę państwa, codzienna porcja zdjęć z życia ulicznego! Ale kto by mi wtedy płacił za abonament telefoniczny?
    Dość żartów, humor trzyma się mnie jak zawsze, a że bywa najczęściej czarny, o tym większość z Was wie. Także tego... ↴

Chorobą współczesności jest życie na poważnie.

Przede wszystkim życie zbyt true, zbyt serio. Ja na to nie zachorowałam, ale na te podatki pracuję każdego dnia sumiennie, ostatnio 6 dni w tygodniu, samymi popołudniami i zwyczajnie nie mam czasu. I zaczęły się pytania, co się u mnie dzieje? – CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE!? – i to jest dla mnie bardzo miłe i wiele świadczy...

Minął prawie miesiąc jak nie zaglądam do wszystkich na blogi, nie pisałam nic tutaj z prywaty i nie jest mi łatwo pogodzić to wszystko z rosnącą popularnością strony "Łódź - tutaj żyję". Możecie sobie wyobrażać, że 300 osób to mało, ale każda jedna osoba jest cenna i każdą jedną osobę chcę nadal regularnie uświadamiać, że dobrze zrobiła, klikając w to.
    Dlatego cały swój wolny czas poświęcam na tamten rejon Internetu. Dlaczego? Żeby mieć coraz mniej czasu na pracę w sklepie i coraz więcej musieć mieć czasu na pracę dla turystyki łódzkiej. Po co? No zgadnijcie po co... 😎

Najlepsze, że to jest najbardziej lekceważony pomysł w moim środowisku i wszyscy się z tego śmieją. Dzisiaj sprzedam jedno zdjęcie, jutro jakiś plakat, a za rok może zdołam się z tego utrzymać. Wśród tych trzystu jest jakiś potencjalny klient, to też mam na uwadze. A jak będę mieć czas, wrócę do pisarstwa. Pomysł mam w głowie niebanalny.

Wstyd rządzi ludźmi.

Było mi wstyd napisać tu o pewnej sprawie. I dobrze, bo po zbadaniu głębokości tejże sytuacji, zrozumiałam, że to nie ja powinnam się wstydzić.
    Zareklamowałam Wam pewne wydarzenie do którego nie doszło i chyba już nie dojdzie. Wydaje mi się, że pewna osoba, której załatwiłam coś nieziemsko skutecznego w marketingu, okłamała mnie. Skontaktowałam ją z owym kimś i mam wrażenie, że na tej jednej rozmowie między nimi się skończyło. Natomiast mnie ona zapewniała o czymś innym, mówiła, opowiadała, wydaje mi się, że mydliła oczy... Że tak naprawdę nie było żadnych więcej rozmów ani żadnych umówionych terminów. Nie było niczego, a ja tym żyłam jak powalona. Bo mi zależało na dobrym uczynku... Bardzo...

Dlaczego ta osoba nie przyznała się, że zrezygnowała, nie powiedziała mi prawdy, tylko utrzymywała mnie w stanie euforii? Widziała tę euforię, mój mąż jej powiedział, że tryskam energią przez to wszystko... Może to był powód? Przyznam, że to trochę jak kombajn napędzany olejem po frytkach. Atmosfera zaczęła paskudnie śmierdzieć spalenizną.
    Pomyślałam sobie, że to przecież nie mój interes, skontaktowałam ich i na tym powinien się skończyć mój udział, dziękuję i do widzenia.
    W każdym bądź razie straciłam zupełnie zaufanie do tejże osoby, której wierzyłam w każde słowo i z którym, myślałam, że mam świetną relację. Przeszło mi. Nie znoszę kłamstwa i nie znoszę jak ktoś zwyczajnie ma mnie w dupie, bo to już nie jest koleżeństwo. Znajomość w moim odczuciu stała się z automatu bardziej formalna.

Oczywiście nie zwrednieję wobec niego, niczego widocznie nie zmienię, ani nie nasram na drzwi od firmy. Normalnie jak zawsze wysłucham gdy trzeba, bo koleżeństwo działa w obie strony, ja też empatycznie do wszystkiego podchodzę, jestem, odpowiem, nie zdradzę i dochowam tajemnic. Ale nie potrafię już do wtóru zaufać ani powierzyć. Skończyło się.
    Przyznam Wam szczerze, że to bolało. Bardzo i długo bolało. Zaufanie i nawet tylko lubienie kogoś, bywa ciężarem, po którym zostaje reumatyzm palców po dźwiganiu tej bryły lodu.

I wyszłam z założenia, że po co w ogóle się starać, skoro i tak ma to wszystko w dupie?

Botanicznie.

Sprawa z pasożytem u moich roślin, nadal nie została rozwiązana. Kolejne kwiaty trafiły do kosza. Tak jak się tego spodziewałam, po prostu w pewnym momencie będzie koniec. Potem kwarantanna i na wiosnę kupowanie od nowa. Tylko że przestało mi się chcieć...
    Stoi na razie prawie pusty kwietnik. Mebel wywalony na całą ścianę salonu. Mąż zaczął się na niego wprowadzać swoimi gratami, zrobił się bałagan. Puste półki zapełnia życie codzienne mężczyzny.

Wyprawy w łódzkie.

Miałam wydłużać sobie trasy rowerowe? Miałam. Nie byłam na żadnej. Tyrając popołudniami, nie bardzo jest sens coś planować. W tym tygodniu nie mam ani dnia wolnego, choć mam zaszczyt pracować 3 dni na poranną zmianę, ale wychodząc o 16, nie bardzo jest co dalej kombinować w ramach tych długodystansowych wycieczek. A w piątek już pakuję torbę i świtkiem sobotnim wyruszamy do mazurskiego raju. Standardowo trasą wydłużoną ze zwiedzaniem pod drodze.

Nabyłam drogą kupna polecany przez serwis środek do odtłuszczania łańcucha. Takiego zajzajera jeszcze w życiu nie miałam. Muszę doprać ten sprzęt, bo stary smar zaczął mi zalegać. Krótko mówiąc, rower pluje mi olejem... 🤣

Jak sobie tak pomyślę, to dużo rzeczy ostatnio zaniedbałam... Dlatego myślę o przejściu na inny system pracy... Mniej rentowny, ale skoro chcę już porządnie rozwinąć swoją działalność, której notabene jeszcze nie mam, no to pora na to najwyższa. Trzeba kuć żelazo póki gorące, bo marzenia są po to, aby je spełniać.

Krab Bob.

Poznajcie...

Jego historia jest taka, że dawno temu sprzedałam go klientce i ona wróciła z nim w słoiku. Powiedziała, że chce go oddać i że nie chce za niego żadnych pieniędzy, po prostu chce żebyśmy go przyjęli. Powód? Zżarł jej rybki w akwarium.
    Przygarnęłam go, skoro zwrot nie został zrobiony, a ona nawet nie ma paragonu, to siłą rzeczy nie ma go na stanie. W tym wielkim wazonie, w którym planowałam mieć roślinę wodną dla ozdoby, mam teraz kraba Mekhong.
    Dlaczego Bob? Bo "Bob budowniczy" - była taka bajka. A krab Bob całe noce kopie i przenosi kamyki.

Konkurencja.

W światku łódzkich fotografów jest taki ktoś kto stał się moim wrzodem na szacownej. Przeważnie nie mam problemu, że najczęściej są w naszym mieście publikowane zdjęcia w kółko tych samych 6 osób, nawet spróbowałam się ostatnio z paroma z nich skomunikować. Bardzo sympatyczne gady, naprawdę.
    I nie konkuruję też z dwoma moim zdaniem najlepszymi fotografami Łodzi, za którymi zostać w tyle, to żaden wstyd, a marzy mi się, bym konkurować potrafiła. Umiejętności, sprzęt, wszystko ma znaczenie. Moje prace są sercem podszyte, ale szczęście do momentów, które zdarzają się tylko raz, też jest potrzebne.

Jest jednak taki typ, taki wrzód którego zdjęcia mi się nie podobają. Są technicznie nieidealne, nieostre, ale gdyby jeszcze w jakiś artystyczny sposób... są po prostu niedoskonałe. Wielu kadrów zwyczajnie nie rozumiem, nie widzę w tych zdjęciach niczego pięknego.
    I ten wrzód, wyobraźcie sobie, świeci triumfy w naszym mieście – zwyczajnie tego nie rozumiem. Już dwie platformy zrobiły z nim wywiad, gość robi się sławny, ale nie wiem za co. Za pochodzenie? Czy nadal jesteśmy tak zacofani, żeby się jarać tym, że obcokrajowiec ma nas na oku swego obiektywu? A może zwyczajnie za tym stoją jakieś pieniądze?

I to są miłe koleje losu...

...bo tak naprawdę człowiek żyje bez większych problemów, za to z motywem i chęcią, dobrym motywem i dobrym pomysłem na siebie, tylko szuka tego momentu, szczęśliwej chwili, by się jej uchwycić i jak szybowiec wzbić w przestworza.
    A przyjdzie potem taki moment, że musi puścić się liny, a potem jest pięknie i tylko ster musi pewnie trzymać, a to co widzi, rekompensuje mu każdy czas spędzony na sterowaniu maszyną szepczącą w chmurach nową pieśń, ułożoną na pięciolinii na złotych promieniach słońca.