Mazowiecka Szwajcaria - Brudzeński Park Krajobrazowy.

Skojarzenie ze Szwajcarią wzięło się od formacji terenu jaka jest w kraju Helvetów. W tej "polskiej Szwajcarii" brakuje tylko gór na horyzoncie, ale leśne ścieżki rzeczywiście wyglądają bardzo podobnie. I te właśnie wyżłobienia terenu powstały w skutek zlodowacenia i ustępowania lądolodu.
    Brudzeński Park Krajobrazowy powstał w 1988 roku i zajmuje stosunkowo mały obszar, tylko 3171 ha. W jego granicach leży dolina Skrwy oraz polodowcowa rynna Karwosiecko-Cholewicka.

Brakuje tylko wysokich grafitowych gór na horyzoncie.

Szwajcarski pejzaż dla porównania. ;)

W parku znajduje się mnóstwo głębokich dolin i jarów i jest to cały urok jaki tkwi w tutejszym krajobrazie. Głęboka i kręta dolina Skrwy tworzona jest z sandrowych piasków ostatniego zlodowacenia. Wielopoziomowe terasy rzeczne oraz strome skarpy pocięte jarami, parowami i wąwozami, są niewątpliwie perłą tego regionu.
    Przy dopływach Skrwy można oglądać formy polodowcowe takie jak: wały ozów, kemy, rynny supraglacjalne, wytopiska i sandrowe terasy.

Mam ewidentne szczęście do przewodników, tych zapraszanych do mojego życia (tyle się mówi o kiepskich gawędziarzach, a ja, skromnie przyznam, że zawsze dokonuję rewelacyjnych wyborów 😅) i tych spotkanych przez przypadek, których to - spotkań - było w moim życiu na pęczki. Nie wiem skąd się biorą tacy ludzie, lecz cieszę się, że na nich trafiam.
    Na poniższym nagraniu, proszę uzbroić się w cierpliwość, bo nie od razu go słychać, opowiada nam o tym co w niniejszym plenerze było kiedyś. (Proszę poprawiać jakość obrazu, YT zawsze odpala się na najgorszych).

Otwarte tereny zajmowały w większości łąki i pola. Pola wyglądają zawsze przepięknie, są kwintesencją życia prowincjonalnego, gdzie życie toczy się wokół natury i jej owoców. Względnie rzecz prosta – dla poety rzecz nieprawdopodobnie piękna. Myślę, że każdy człowiek rozumie, że uprawy to przede wszystkim rzecz konieczna. Po prostu pozyskiwanie jedzenia.
    Dla mnie to jest uroda, której nigdy nie potrafię się oprzeć.

Drugim miejscem sercowych poruszeń jest las, który niesie ze sobą zapach czegoś pierwotnego. Jakby człowiek odnalazł się w swojej macierzy, z daleka od systemu tego świata, zupełnie wolny.
    Leśna droga od dziecka kojarzy mi się z czymś dobrym, mimo iż las ogólnie niesie z sobą różne historie, te mroczne również. Niektórzy ludzie np. boją się lasu, boją się samotnie wchodzić do lasu, zwłaszcza nocą. Ja nigdy z tym problemu nie miałam. Czy to ścieżką czy na przełaj.

Łąka to poezja tego świata. Nie ma nic bardziej zmysłowego niż widok, zapach i dźwięki łąki.
    Można tu pozostać i umierać radując swoje oczy bezustannie nieskończonością życia i piękna jakie w nim jest.

Sam motyw drogi bardzo mnie inspiruje. Rok temu poświęciłam mu osobny wpis ⏩Fotografia drogi. Jest to temat, który odgrywa w moim sercu ważną rolę. W dniu moich urodzin obchodzone jest święto znanego filozofa, postaci dość tajemniczej. Mowa o Włóczykiju z Doliny Muminków.
    Ten dzień jest dla wszystkich, którzy potrafią rzucić wszystko i wyruszyć w podróż. Tego dnia zawsze wychodzę. Do miejsc, do ludzi, do przygód, do refleksji. Włóczę się.

Tym którzy pytają mnie spod jakiego znaku zodiaku jestem, znudziło mi się odpowiadanie, że nie chcę być postrzegana przez zodiak, że nie akceptuję tego.
    Zaczęłam więc odpowiadać, że jestem spod znaku Włóczykija. :) I gdy zaczęłam się nad tym zastanawiać, pomyślałam sobie, że coś w tym jest.

W dzieciństwie byłam w nim zakochana... Abstrahując od tego... 😅 Włóczykij ma pewne cechy, które podzielam. Zawsze chodzę własnymi ścieżkami. Kocham wolność, akceptuję i lubię samotność, ale jestem też przyjacielem. Emanuję ciepłem oraz optymizmem w każdej sytuacji, nawet tej mało sprzyjającej. Potrafię zaskoczyć rozmówcę swoją myślą. Głębią.
    Włóczykij w pewnym sensie jest symbolem wolności, odkrywcą nowych szlaków jak i samego siebie. A ja poruszam się po głębinach. Zawsze. Płycizna mnie nie interesuje.

W obrębie Brudzeńskiego Parku Krajobrazowego znajduje się Rezerwat przyrody Sikórz. Zajmuje teren 217,40 ha. W jego granicach leży najbardziej malowniczy odcinek rzeki Skrwy, a także nadbrzeżne łęgi i grądy. Drzewa - pomniki przyrody i inne rośliny chronione.

Dwa pomnikowe drzewa.

A tutaj właśnie mamy to, co stało się wisienką na torcie. Lubię takie klimaty, więc łażenie tutaj po chaszczach sprawiło mi nie lada przyjemność.

To chyba pliszka...

Skrwą często podróżują wielbiciele kajaków.

Na sam koniec, zobaczcie jak piękne są tutaj formacje terenu:

23,3 km