Miejsca, w które wraca się jak do siebie - jez. Sasek Wielki.

Piszę do was z niezwykłego miejsca z laptopem na kolanach i z przyjemnością jaka za tym wszystkim razem idzie, bowiem siedzę na pomoście na jeziorze. Nie ma wiatru, jest wieczór, dochodzi godzina 20. Jest cieplutko. I choć pewnie opublikuję ten wpis innego dnia o innym czasie, to wiem, że energia płynąca z tej chwili, nie przeminie. Słowa nią nasiąkną podszyte sercem jak zawsze z mojej strony.
    Nie będziemy tu długo. Ale to wystarczy, by naładować baterie społeczne. Konkretniej opowiem Wam o tym miejscu, gdy wrócimy do Łodzi, ponieważ mam Internet limitowany, a większość uwieczniłam na filmach. Poza tym Internet tu prawie nie działa.
    Na bieżąco jestem od samego początku na storkach na FB. Głównie na "Łódź - tutaj żyję", ponieważ stworzyłam taki rozdział na tej stronie: "escapełódź" Zauważyłam, że ludzi interesuje moja turystyka poza województwem, więc wchodzę w to.

Zaczęłam pisać książkę z Łodzią w tle. Boję się natomiast, że po powrocie do systemu, braknie czasu na kontynuację. Jednak myśl o tym, że to może mi pomóc w przyszłości, gdy wciąż jestem na etapie startowym z pewnymi rzeczami, napędza moją wyobraźnię.
    Mam dwoje głównych bohaterów, mam cały początek do powieści.
    Oczywiście historia Konrada i Edyty zostanie dokończona, o to się nie martwcie, jednak do końca tego tygodnia nie planuję wrzucać tu kolejnego rozdziału. Po prostu go nie mam. Został na komputerze stacjonarnym w Łodzi. Miałam zabrać plik ze sobą, ale w dniu wyjazdu, kiedy chciałam załadować gotowe teksty na pena, (tekst opowiadania i teksty na łódzki blog), pen się zepsuł. Drugiego niestety nie mogłam znaleźć, za mało czasu.

Ręcznik awizo ze sklepu "Pan tu nie stał".
Jest to łódzki sklep, ale mają sprzedaż internetową.

Gdzie jestem? Obszar NATURA 2000. Zupełny spokój. W szuwarach figlują ptaki. Wielkie ważki krążą jak helikoptery. Z oddali słychać żurawie. Łabędzie pływają nostalgicznie po spokojnej wodzie.
    Konny, trzygodzinny rajd zaliczony. Galopy w jeziorze i pełno wody w butach. Jelenie przecięły nam drogę, potem koziołek. Czyste, wolne obcowanie z naturą. Kto ma możliwość, niech tego spróbuje. Galop przez otwarte łąki i jej pofałdowania. Szczęście niemal zakrawające o obłęd. Pierwotny zew, pragnienie przygody.
    Spotkanie ze starymi przyjaciółmi - są jak rodzina. Niezapomniane nigdy chwile. Wolność. Cisza.

Chciałam być tutaj z Wami n bieżąco, ale Internet chodzi dychawicznie, telefon prawie nie ma zasięgu, nie ma sensu się napisać. Nie lubię zaległości, nie lubię po powrocie tłuc opowieści z przeszłości jeszcze przez najbliższy miesiąc, odraczając aktualne sprawki, ale nie mam za bardzo wyboru.
    Do Was też nie pozaglądam, bo strony mi się wolno ładują (albo wcale). To cud, że w ogóle zdjęcia udało się tutaj dodać. Jakieś.

Zwiedzamy... to za wiele powiedziane, bo te tereny dobrze znamy. Ale mimo to, odnajdujemy miejsca, w których jeszcze nigdy nie byliśmy. Szwendając się.
    Prawdopodobnie Szczytno znamy już całe.

Niektórzy powątpiewają w moją pasję do turystyki, jednak osobiście uważam że mam do niej boże błogosławieństwo i niech się śmieje kto może z tego, wszak śmiech to zdrowie.
   Mówiłam, że ulice Szczytn znam, a przydałoby się wejść w te miejsca, w które nie było mi wcześniej dane. Na celowniku miałam przede wszystkim kościół ewangelików. Zacny zabytek, ładny z zewnątrz, od środka tajemnica.

 Obeszliśmy go wokół, stała kobieta z wózkiem. Zagadnęliśmy o tym budynek. I akurat zauważyła, że proboszcz idzie, sami byśmy nie poznali. Facet w szortach i t-shircie, niepozorny, ale szef parafii, który ma klucze do różnych takich, był nam przychylny i wpuścił nas do środka.
    Zaszczycił nas opowieściami o historii tego miejsca, co częściowo nagrałam, będzie więc stąd szczegółowsza relacja.

Innego dnia również pojechaliśmy do Szczytna. Znów na śniadanie, bo moi rodzice znaleźli tam naprawdę tanią jadłodajnię. Warto, bardzo smacznie gotują i codziennie jest inne menu. O tym skrobnę też w późniejszych wpisach.
    Poszliśmy po posiłku na spacer nieutartymi szlakami. I wyobraźcie sobie, nagle wyskoczył na mnie jak filip z konopi - cmentarz żydowski! To mnie zaskoczył, ja nie wiedziałam, że tu taki cmentarz jest!

I do tej relacji też będę potrzebowała być w domu, bo do filmów chcę nagrać lektora, a z takim netem...... to sobie mogę.

Sprawdzaliście kiedyś tego tłumacza Googla? Działa to na tyle, że można temu zaufać?

Wpadliśmy też na trochę do Pasymia. Stoi tam obiekt moich marzeń, bardzo stary, zabytkowy kościół, do którego nigdy nie udało mi się wejść. WESZŁAM tym razem!
    Mam zdjęcia i filmy, wszystko Wam opowiem. :)

Pozostawiam więc ten jeden wpis, jestem bezsilna na techniczne ograniczenia.
    Pracuję na małym ekranie notebooka z bardzo słabą kartą graficzną, więc mogłam przy obróbce na tych zdjęciach z czymś przedobrzyć, przejaskrawić itd. Następne zdjęcia zrobię już w domu normalnie.
    To kolejna przyczyna, przez którą nie ma sensu by bym starała się być tu na bieżąco... No niestety, do profesjonalizmu brakuje mi dobrego sprzętu na wyjazdy. Telefon też tu nawala niestety.

Co ma być to będzie, a że trochę później... tymczasem idę szykować się do kolejnej przygody.