Współczulna współpraca.

Wprowadziłam kilka zmian w życie i czuję nosem, że to jeszcze nie koniec. Takie intuicyjne być może czucie, nie wiem jak dosadniej nazwać... coś się święci i już. Na tyle mocno, że trzyma mnie w delikatnej ekscytacji.
    Kilka zmian wprowadziło się samych, co ciekawsze, szykowałam się na nie, zupełnie o nich nie mając pojęcia. Tylko to uczucie... Stały kontakt z niebem powoduje to, że jesteś jak telefon na on-line, który wysyła ci różne powiadomienia-zagadki. Odczytujesz wiadomość, jeszcze nie do końca wiesz co ona znaczy, ale z czasem zaczynasz rozumieć i potem dzieją się te rzeczy, a ty byłeś przygotowany, zrobiłeś miejsce na nowe, masz poukładane w głowie i zgodę na zmiany.
    Nazwałam to intuicją, ale to bardziej złożone. To bardziej wrażliwość na wszelkie dziejące się zmiany w wymiarze jeszcze niewidzialnym. To obszar najbardziej zagadkowy. By wiedzieć co się dzieje, nie widząc tego, trzeba być – sama wymyśliłam to słowo – czuciowcem.
    Jak działa wpływ nieba na człowieka, czyli jak to jest być on-line z Górą? To działa trochę jak układ współczulny w człowieku, wszystko zostaje wzmocnione, popchnięte do działania, źrenice się poszerzają, a ty po prostu wiesz, węszysz pismo nosem. Dostajesz sny i wizje – potwierdzenia swoich zrozumień.
    To jest inne niż czarostwo, zupełnie inaczej działa i inny przynosi efekt. Źródło wiedzy jest szalenie ważne. Możesz być "wiedzącym", czarownikiem, lecz wtedy dostajesz tylko swoje nic nie warte "pięć minut".

Dzisiaj opowiem o rezultatach tej współczulnej współpracy.

Moja praca w reklamie.

Od dawna to za mną chodziło. Pierwszy raz podzieliłam się swoimi myślami na urlopie. Zastanawialiśmy się wspólnie, czy na pewno powinnam to robić dalej dla mojej firmy? Miałam już narastające wątpliwości i musiałam to przegadać...
    Plus był taki, że miałam alibi, pozwalające mi poświęcać trochę czasu w trakcie pracy na prowadzenie mojej strony. Odpowiedzi na wiadomości, komentarze etc. To trzeba prowadzić w miarę bieżąco.
    Po rezygnacji z prowadzenia funpage'a firmy, nie mogłabym tak często używać telefonu. W różnych firmach różnie bywa, w tej to akurat drażni szefów.
    Skąd w ogóle nasunął mi się taki temat? Jakieś dziwne przeczucie popchnęło mnie w zastanawianie się nad tym. Zdecydowałam, że może jednak zrezygnuję... Są z tego dodatkowe pieniądze, ale umawialiśmy się na mniejszy wkład pracy, a od kiedy pracuję nad tym codziennie, stawka powinna wzrosnąć...

Wróciłam z urlopu i przypadkiem dowiedziałam się, że już tej fuchy nie mam. I nie odczułam ani grama żalu.
    Zajrzałam akurat do biura, szef rozmawiał z młodym chłopakiem. Spytałam wprost kto to jest. Usłyszałam, że teraz on będzie się zajmował social mediami firmy.
Taki kopniak z półobrotu w brzuch, jednak poczułam. Ale tylko dlatego, że to nie było zagranie fair... Dowiedziałam się już po fakcie dokonanym.
    Dzięki temu, że już dużo wcześniej pracowało we mnie to przekonanie, żeby już się tym nie zajmować, nie zabolało mnie to wydarzenie. Już miałam przygotowany grunt pod rezygnację, więc... Z jednej strony zagrało jakieś tam niedocenienie, a z drugiej strony poczułam... ulgę.

Jego praca w reklamie.

Kiedy zostałam z chłopakiem sam na sam, wymaglowałam go troszkę o to jak będzie prowadzić te social media. Wyglądało na to, że wie o czym mówi i nie wątpiłam w niego, póki nie przyznał, że to jego pierwsza praca, właściwie wcześniej nikomu nie prowadził stron reklamowych... Dobrze – pomyślałam – to jeszcze nie przekreśla człowieka. Może ma talent i smykałkę reklamową.

Potrzebował ponagrywać już teraz materiały reklamowe, poprosił mnie o pomoc, bo oczywiście żadna z dziewczyn nie zamierza pokazywać się w reklamach, (jedna wstydzi się swojego głosu, druga wyglądu); więc padło na mnie. Nagraliśmy jedną reklamę i nagrałam mu też lektora do filmu ze zdjęciami.
    Ta ostatnia potrzeba trochę mnie zdziwiła...
    Zapytałam czemu sam nie nagrywa lektora do reklam. Odpowiedział, że nie lubi swojego głosu... (...następny...) To trochę dziwne... w takiej branży nie powinien mieć tego typu bariery...

I teraz czekamy. Chłopak pracuje od soboty. Do tej pory na Insta pojawiły się dwie reklamy, a na FB przez tydzień nie pojawiła się ani jedna, nawet najkrótsza relacja. Ba! nawet nie zaakceptował przyjęcia do roli admina. Do tej pory. A pracuje – przypominam – od poprzedniej soboty (29.06), mamy już poniedziałek (8.07).

Poza tym złapaliśmy się na FB celem przekazywania mi materiałów, bo jak powiedział, jeśli nie zostanie włączony w firmowy FB (np. bo zapomnę, bo nie będę mieć czasu, obojętne co), to mi na szybko prześle materiał, żebym sama udostępniła. I w porządku. Ale nie napisał i niczego mi nie wysłał. Zaproszenie nadal nie odebrane.

I wiecie co? W tym momencie wiem, że jeśli szef wywali go z roboty, ja nie wrócę na to stanowisko, to już postanowione. Dopiero teraz zauważyłam ile czasu mi to zżerało, a ten chłopak zarabia na tym o wiele więcej niż ja, a czas w tej materii to pieniądz.
    Pomijając stawki pieniężne, odzyskałam czas, który poświęcam teraz w stu procentach na "Łódź - tutaj żyję" i już są tego efekty. Teraz nie myślę o pieniądzach, jeszcze na to za wcześnie i jeszcze muszę mieć ten etat jako sprzedawca. Pieniądze przyjdą z czasem, ale potrzeba go więcej, a przede wszystkim mojego wkładu czasowego potrzeba więcej w działalność na social'ach. I później pieniądze przyjdą, ale zajmować się stroną firmy w takiej sytuacji już nie warto, bo to groszowa sprawa. Chciał szef zawodowego influencer'a, to ma.

Moja przyszłość w pracy.

To jest szefa zabawka, szefa wizja i nie mnie o niej decydować. Chodzą pogłoski, że ładuje pieniądze nie w to co trzeba. Sklep jest nadal nieznany w województwie, reklama musi wyjść za nasz obszar, a nie rozwijać się w jego ciasnym kręgu, bo to nie poszerza zasięgów. Otwarci jesteśmy od października, a nadal nie mamy dostatecznie wielu klientów.
    Tak, wiem, zawsze łatwiej mądrować się nie mając odpowiedzialności prowadzenia takiej firmy, ale wcale nie muszę o tym z nikim w pracy rozmawiać (i nie rozmawiam), wystarczy, że posłucham. Inni i tak będą gadać – stąd wiem, że nie tylko ja tak o tym wszystkim myślę. 

Niektórzy żartują, że mamy oszczędzać na prądzie, bo szef musiał kupić sobie felgi pod kolor reklamowej karoserii na samochodzie firmowym...
    Nie biorę udziału w tej paradzie, ale huczy od paplania strasznie.

Tymczasem ja umywam ręce i tak po prostu obserwuję jak to wszystko sypie się w drobny mak.

Pogadajmy znów o przeczuciach, bo coś się święci.

Od dłuższego czasu mam wrażenie, że idą takie zmiany, że nie wiem czy na to w ogóle można się przygotować... Pojawiło się takie pytanie: "czy będę umiała postawić wszystko na jedną kartę?"
    Miałam sen, który znaczył, bym nie słuchała innych ludzi, (zawsze znajdzie się taka grupa, która będzie szemrać przeciwko czemuś), że sama podejmując decyzję, wybiorę dla siebie najlepiej.
    Jest jeszcze takie przeczucie mocno korelujące z tym snem, że miejsce, w które pójdę, może być dosyć zaskakujące, a przede wszystkim bardzo kontrowersyjne, ludzie będą mnie od tego odwodzić i tak dalej... no ciekawe. Robi się coraz ciekawiej. To będzie czyste szaleństwo, więc któż jeśli nie ja?
    Przecież zupełnie niedawno chodziło za mną przekonanie, że to moja ostatnia praca w handlu, ale to mogło znaczyć wszystko, np. że pozostanę w tej firmie do końca życia... Ostatnio koleżanka zapytała mnie co ja tutaj (w sklepie) robię, że stać mnie na więcej. I wiem, że tak jest. Czekam na pierwsze rozdanie kart.

Trochę zmian na blogach.

Postanowiłam całą turystykę przenieść na mieszkamwlodzi. Najpierw sprawdziłam reakcje ludzi na FP, tam nowy hasztag "escapełódź" przyjął się rewelacyjnie. Początkowo myślałam, że to nie pasuje, że powinnam trzymać się granic wojewódzkich, ale okazuje się, że turystyka ogólna, interesuje równie mocno jak turystyka po łódzku, pomimo skonkretyzowanej tematyki strony.
    Cieszy mnie to, lubię się tym zajmować i z chęcią poszerzę kręgi publikacji.
    Dlatego może się zdarzyć, że jakieś artykuły z tego bloga o innych miejscowościach, które już dobrze znacie, mogą nagle wskoczyć do łódki. ;)

Olsztyn już tam jest ⏩Olsztyn - wart podróży.
I druga część również ⏩Olsztyn nieoczywisty.

Domowy ogród.

Wyrzuciłam kolejne rośliny i wygląda na to, że zbliżamy się do końca gry z pasożytem w chowanego. I mam głęboką nadzieję, że mazurska paproć, którą musiałam postawić w mieszkaniu (trwa remont balkonów), nie złapie tego pasożyta w domu. Byłoby mi przykro...
    Zostały krotony i filodendron. Chyba skrzydłokwiat nie ma pasożyta, ale jeszcze nie mam pewności, bo dziwnie się zachowuje... Zamioculcas chyba też nie posmakował.
    Idąc tym tropem, żeby mieć święty spokój, raczej już nie będę wchodziła w gatunki trudne w uprawie, żadnych delikatnych więcej, dlatego rezygnuję z poszerzania kolekcji owadożernej. Chcę mieć te najbardziej jadowite gatunki, samą truciznę, taką, że job twoju mać.

Odmian krotonów i filodendronów jest cała masa, są to piękne rośliny i taki kwietnik też może ciekawie się prezentować.
    Problem polega na tym, że rozstawienie tych gatunków jest trudniejsze, one wszystkie powinny być bliżej okna, a kwietnik jest na całą ścianę i potrzebuję też tych cieniolubnych roślin.

Stąd pytanie do Was, czy znacie jakieś trujące gatunki roślin, które preferują cień?
Szukając tylko trujących roślin do domu, czuję się troszeczkę jak Morticia Addams...
Z kwietnika zwisa powróz z pętlą samozaciskową... chyba coś w tym naprawdę jest.