Pewna dziejów historia - czwarty rozdział.

Wracam do Was z kolejnym rozdziałem, wyczekanym przez niektórych, ale na szczęście cierpliwych czytelników. Żeby było łatwiej, dla przypomnienia i dla nowych gości, podaję linki do poprzednich rozdziałów:

⏩Wstęp
⏩I rozdział
⏩II rozdział
⏩III rozdział

Czytam 7,15 min.:

ROZDZIAŁ 4

Wakacje

To był jej pierwszy wyjazd za granicę i od razu taki cel: GRECJA – Kreta. Niesamowita, duża wyspa pełna cudów natury i przepysznej kuchni. Już pierwszego dnia zauroczyła ją tutejsza roślinność, jaką do tej pory oglądała tylko w łódzkiej palmiarni. Była zachwycona fauną, wielkimi zielonymi jaszczurami biegającymi po zewnętrznej części hotelu. Wodnymi żółwiami w pobliskiej rzece przy trasie do Georgioupoli. Wypływała z jeziora Kournás.
    Wieczorem zamierzali zapoznać się z barem. Edyta ubrała się jak na turystkę przystało, wygodne cienkie spodnie z gumką na łydce, odsłaniające stopy obute w lekkie sandałki, a do tego bezrękawnik. Czuła się w tym naprawdę swobodnie, na wakacjach zawsze stawiała na wygodę. Tymczasem Konrad pretensjonalnym tonem oznajmił niezadowolenie.

    – To wakacje, kochanie, kurort. Pokaż się dziewczyno, jest lato!

Następnego dnia Eyda włożyła bardzo krótką spódniczkę i bluzkę odsłaniającą całe plecy. Gdy zobaczyła jego wzrok, wiedziała, że wcale nie przesadziła. Wyglądała jak kobieta z okładki i doskonale zdawała sobie z tego sprawę.
    Jednego z błogich dni, kiedy nie planowali żadnej wycieczki, zapragnęła pójść na plażę. Konrad oznajmił, że nie ma ochoty, że jeśli chce to może iść. Udała się więc do pokoju hotelowego przebrać w kostium kąpielowy i zeszła do baru gdzie Konrad rozmawiał z barmanem albańskiej narodowości.

    – A gdzie ty się wybierasz? – zmroził ją wzrokiem swoich chłodnych oczu.
    – Na plażę, tak jak się umawialiśmy.
    – Nie umawialiśmy się, powiedziałem, że ja nie idę. Nie chcę byś szła tam sama, bo się o ciebie martwię.
    – Ale plażę widać stąd, to jest sektor hotelowy, wydzielony, czego się boisz?
    – Muszę się powtarzać? Masz tu basen, idź popływać w basenie.

Dni mijały dość intensywnie. Właściwie wycieczki jakie sobie fundowali, były krótkie, pospieszne i Edyta czuła jakby coś traciła.
    Mieli wynajęty samochód. Widzieli z daleka ogromne ruiny, ale Konrad nie chciał do nich podjechać. Innym razem ze wzgórza ujrzeli przepiękną lagunę Balos. To był widok, który dosłownie wrył się w serce Edyty. Nigdy nie widziała czegoś tak pięknego do tego stopnia, że miała łzy wzruszenia w oczach.
    Konrad nie chciał zejść na dół, uznał, że marsz zajmie zbyt wiele czasu, i że nie będzie później szedł pod górę. Edyta musiała pożegnać ten widok raz na zawsze, nie do końca godząc się z tym, że nie dotknie tej lazurowej wody wyglądającej jak kadr z jakiegoś rajskiego filmu. Kiedyś myślała, że te kolory na zdjęciach są przekłamane. Teraz ujrzała je na własne oczy, ten niemożliwy turkus i dookoła czerwona, spalona słońcem ziemia. Niesamowity kontrast...

Każdy dzień kończył się tak samo – przy barze. Konrad rozmawiał po angielsku z barmanem, czasami Edyta miała to szczęście, że była obecna polska barmanka. Nie znała języka i tylko w towarzystwie tej dziewczyny, nie nudziło się jej.
    Zwiedzanie na pół gwizdka, oglądanie różnych miejsc z oddali, spacery po miasteczkach, które najmniej ją pochłaniały, zbyt tłoczne i gwarne.

Po kilku dniach wieczorem już w pokoju hotelowym, niespodziewanie Konrad leżąc nagi w łóżku, zaczął od krytycznych słów dotyczących jej nadmiernej powściągliwości, której sobie nie życzył i że w końcu są na wakacjach, a one są od tego, by szaleć, więc ona ma zaszaleć i wypuścić emocje na wolność.

Wtedy usiadła na brzegu łóżka i powiedziała:
    – A co jeśli po prostu jestem zmęczona dniem i nie mam ochoty?
    – Ty kochasz mnie jeszcze?
    – Co to za pytanie?
    – Jeśli byś mnie kochała, nie odmówiłabyś. Zobacz ile my tu czasu jesteśmy? – Zaczął krzyczeć. – I ani razu nie kochaliśmy się! A od czego są wakacje?!
    – Twoim zdaniem od seksu?
    – Też!!

Emocje rzeczywiście uwolniła ale cały smutek jaki miała w sobie, po prostu wezbrał i przełamał tamę. Faktycznie była powściągliwa w emocjach. Miała w sobie ukrytą gorycz, o której być może sama nic nie wiedziała. Płacząc łzami jak grochy, szlochając, że aż nią rzucało, rozebrała się i uległa.

Kochała go. Bardzo.

W barze następnego dnia od rana pracowała Polka. Poszli tam zaraz po śniadaniu napić się piwa. Bo jak mawiał Konrad – od tego też są wakacje.
    Rozmawiali o różnych przyziemnych rzeczach. Od rana praca w tym miejscu nie była nadto absorbująca, dziewczyna miała czas i chęć porozmawiania z rodakami. Wypytywała ich o różne rzeczy, między innymi o znaki zodiaku.

    – O nie... – rzekła z zachowaniem powagi. – To niedobre zestawienie, będziecie się ciągle kłócić.
    – My się kłócimy tylko o drobne rzeczy – odparł szybko Konrad. – Z większością spraw się zgadzamy i dostrajamy się do siebie.
    – To prawda – dodała Edyta, mając na myśli bardziej to, że ona się dostraja. – Docieramy się.
    – Oby tak było – skomentowała barmanka i więcej nie poruszyła tego tematu.

Jednak Edyta miała wrażenie, że to kolejna osoba, która mówi: "zostaw go".

Dalsza część ich pobytu na rajskiej wyspie wyglądała tak samo. Szybkie zwiedzanie, odhaczanie punktów na mapie, które kojarzyło się Edycie ze zwiedzaniem przez mapy Googla. Lubiła tak czasem podróżować, oglądać zdjęcia, spacerować po egzotycznych miejscowościach przez Google Street View i czytać opinie tych, co tam kiedyś byli. Bez doznawania, oddychania tym miejscem, bez smakowania go, bez przeżywania...
    Wieczorami żeby uniknąć awantur, wykazywała się własną inicjatywą. Już nie przez łzy, ale uśmiechała się szczerze, wdzięczna że skoro przecież znalazła remedium na jego nastroje, to czemu by nie korzystać. Ale po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że to było... niewolnicze i że nie pamięta kiedy ostatni raz odczuwała przyjemność z kochania się z nim.

Wrócili do Polski. Na lotnisku wsiedli do dwóch różnych taksówek. Jakby nigdy nic. Jak kochankowie, którzy wracają do własnych spraw.