Pewna dziejów historia - pierwszy rozdział.

Skoro po ⏩prologu jednogłośnie zdecydowaliście, że chcecie poznać ciąg dalszy, wypuszczam pierwszy rozdział.
    Przypomnę, że cała historia wydarzyła się naprawdę, że ten związek istniał i wyrył w mojej pamięci swoją ścieżkę.
    Wszystko skompresowałam do tych naprawdę kluczowych wydarzeń, nie rozwlekałam się o szare dni. Płynąc do brzegu, chciałam z tej historii wyciągnąć pewne pouczenie, które na koniec wybrzmi puentą.
    Miłej zabawy w poznawaniu dalszych dziejów tego toksycznego związku.

⏩prolog

Dla tych, którym nie chce się czytać,

ja to robię w 6 minut:

ROZDZIAŁ 1

Zwykła codzienność

To wcale nie była jej pierwsza miłość, którą się zachłysnęła i nie wyobrażała sobie życia bez niej. Owszem - nie wyobrażała sobie życia bez niej, ale Konrad nie był jej pierwszym przeżyciem sercowym. W liceum była zakochana kilkukrotnie, ale młodzieńcza niedojrzałość nie utrzymała żadnego związku.

Zatem pierwszy żar Edyta miała już dawno za sobą, zaś ten związek wydawał się przeżywany z rozmysłem jak przeżuwane jedzenie, którym chce się delektować zanim bezpowrotnie zniknie z talerza. Z Konradem było trochę tak, jak z co chwila inaczej doprawianym daniem. Pierwszy kęs słodki, drugi pikantny, trzeci znowu słodki itd... Zmienność nastrojów Konrada była irytująca, czasami nie wiedziała jak się zachować, by nie wywołać niepotrzebnej burzy. Kiedy on żartuje, a kiedy jest poważny. Był nie do końca czytelny, a jednak determinowało Edytę, by przy niej czuł się zawsze dobrze. To ją uzależniało...

Czuła potrzebę dbania o niego. Dzisiaj powiedziałaby, że to presja z jego strony i że tak naprawdę miała mu zastąpić matkę. Lecz wtedy czuła się w tej roli doskonale - w roli jego opiekunki i kochanki jednocześnie.

Konrad mieszkał z matką. Edyta przychodziła do ich mieszkania codziennie. Zazwyczaj już w progu potrafiła ustalić w jakim on jest nastroju. Nierzadko gdy jeszcze butów nie zdjęła, padało z jego ust:

– Zrób mi herbatę, sobie też możesz. – To znaczyło, że był bardzo zajęty.

Wpatrzony w komputer, nawet nie uraczył jej spojrzeniem. Ale przecież mogła poczekać. I tak zaraz usiądzie obok niego i będzie na wyłączność. Wtedy zrobi z nią co zechce.

Sprawy forum klubu motoryzacyjnego to była jego świętość. Edyta znajdowała się na drugim miejscu. Dopóki więc nie przeczytał wszystkich nowych wpisów, nie odzywała się. Siedzieli tak w milczeniu długo. Edyta włączała telewizor, oglądała programy, które niespecjalnie ją interesowały, ale z czasem nawet odnajdywała takie, które były ciekawe. Nie nudziła się. Miała matczyną cierpliwość.

Potem Konrad wyłączał komputer i siadał koło niej. Rozpoczynały się pierwsze czułości, a kończyło się zależnie od tego, czy byli sami. Z czasem przestał go obchodzić nastój ukochanej, jej zdanie, rzadziej pytał jak Edycie minął dzień, coraz rzadziej angażował się w kreatywne spędzanie wspólnego czasu. Zauważyła, że w zasadzie ich spotkania zaczęły krążyć wokół łóżka, a kiedy nie mogły wokół niego krążyć - wtedy Konrad był zły.

Myślała sobie, że pewnie wszyscy mężczyźni tak mają. Wybaczała mu każdą ignorancję jej potrzeb, każdy przejaw egoizmu i wszystko, co uczynił wbrew jej. Nie stawiała mu żadnych granic, zgadzając się na absolutnie wszystko. Sądziła wówczas, że tak właśnie wygląda związek, a jej uległość idzie w parze z miłością. Konrad wykorzystywał to i skrupulatnie posuwał się coraz dalej.

Film był zawsze tylko pretekstem. Żadnego razem nie obejrzeli od początku do końca. Przez trzy lata związku - żadnego.

Powoli zaczęło jej to już przeszkadzać, jego potrzeby znacznie zaczęły przerastać jej potrzeby, a w tym był nader kreatywny. Awantury o to, że Edyta nie jest bardziej pomysłowa w łóżku, były coraz częstsze. Czuła się powoli coraz mniej atrakcyjna, a przede wszystkim niewystarczająca.

Tworzył ją na wzór swojego ideału. Dla niego przestała nosić spodnie, bo najbardziej podobała mu się w spódnicach, obojętnie jakiej długości. Jego matka w ogóle nie miała spodni w szafie, uważał więc spódnice za szczyt kobiecości. Edyta dostosowała się do tego, przecież to drobiazg, nic takiego ubierać się inaczej dla faceta.

Czuła, że to co dla niego robi, ma wielką wartość i czuła się z tym naprawdę dobrze, wręcz była dumna. Po prostu zgadzała się i cieszyła się tymi zmianami. Zaczęła nosić szpilki, bo go to kręciło. I coś jeszcze, co sobie sama ubzdurała, mianowicie, że na co dzień związywała włosy, a rozpuszczała je tylko przy nim. Uznała swoje walory za zarezerwowane.

Mieszkała z rodzicami. Przez trzy lata trwania związku, na palcach jednej dłoni można było policzyć ile razy Konrad do nich przyjechał. Miał samochód, ale zawsze mówił, że nie ma na paliwo. Edyta jeździła do niego komunikacją miejską przez całe miasto, ta podróż trwała około godziny w jedną stronę. Najgorzej było gdy autobus się spóźniał. Konrad wtedy stawał się zazdrosny do tego stopnia, że jego wyobraźnia podpowiadała mu najgorsze scenariusze. "Na pewno spóźniała się bo z kimś jest, albo wcale nie przyjedzie..."

Czasami szalał... Przeważnie szalał. Od razu pisał, dzwonił, denerwował się. A potem był zły aż do momentu, w którym lądowali w łóżku. Potem znów był słodkim daniem deserowym, kochany jak do rany przyłóż.

Uczyła się czytać z niego i coraz lepiej rozpoznawała jego emocje. Pomimo jego niezadowolenia z jej niedoskonałej osoby, Edyta czuła się coraz lepszą dziewczyną dla niego. I paradoksalnie bardzo ją to budowało.