Pewna dziejów historia - piąty rozdział.

Gdy tak patrzę po ilości wpisów jakie oddzielają nowy rozdział od ostatniego, można pomyśleć, że minęło niewiele czasu, ale daty nie kłamią: minął ponad miesiąc.
    Nie udało się całkiem uniknąć działań robotników na balkonach, ale najważniejsze, że nie zagłuszyli mnie i udało się go dla Was przeczytać.

Czytam 6,40 minut

ROZDZIAŁ 5

Sylwester

Ostatni dzień roku zamierzali spędzić szampańsko na prywatnej imprezie w jednym z wielu domków jednorodzinnych na obrzeżach miasta. Przyszło sporo osób, muzyka w tle mieściła się w preferencjach Konrada, ogólnie był cały czas nad wyraz zadowolony.
    Edyta również bawiła się dobrze, było sporo jej znajomych, czuła się jak ryba w wodzie. Nagle w korytarzu zatrzymał ją Michał, jej wieloletni przyjaciel i gospodarz domu.

    – Słuchaj... – zawahał się. – Gdzie jest Konrad?
    – Prawie nie spuszczamy się z oczu. Chyba z Kaśką rozmawia.
    – No właśnie. Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Ludzie mnie pytają o co tu chodzi.

Edyta nie czekała na dalsze słowa. Wpadła do salonu jak poparzona i od razu zajrzała za meblościankę, która ukrywała sztucznie wygenerowany pokój. Byli tam oboje i rozmawiali jakby nigdy nic.

Nie wracała już więcej do tego tematu z Michałem, ale różne szepty docierały do niej do końca spotkania. Nie drążyła, wiedziała, że takie rzeczy same wypływają, bo kłamstwa są jak oczka tłuszczu w zupie. Widać je na tle i pozostawiają ślady.

*

Kilka dni później zadzwoniła do Edyty Magda. Była to przyjaciółka, która również przyszła na pamiętnego sylwestra. Powiedziała, że czuje się odpowiedzialna za tę sytuację, ponieważ zgarnęła sąsiadkę na tę imprezę i czuje, że coś się poplątało.

    – Chwaliła się, że dziś ma z nim randkę – powiedziała Magda bez owijania w bawełnę.
    – Mnie Konrad powiedział, że wiezie mamę do Galerii.
    – No i tam jest, tyle że nie z mamą.

Następnego dnia Edyta oznajmiła Konradowi przez telefon, że nie ma czasu przyjechać, bo chce spotkać się z przyjaciółką. Konrad wpadł w istny szał, zaczął jej wypominać, że zaczyna odczuwać od niej chłód i nie wie co się dzieje. Edyta jednak postawiła na swoim.
    Godzinę później była u Magdy w domu. Przegadały całą sprawę, Magda postanowiła być lojalna wobec Edyty, a nie sąsiadki, która chwaliła się aż do znudzenia, że odbije Konrada.

    – Najdziwniejsze, że mnie to nie boli... – stwierdziła spokojnie Edyta.
    – Chodź do komputera. – Uśmiechnęła się szeroko. – Skoro znalazłaś psychopatę przez internet, to wierzę, że normalnego też się da odszukać. I rozerwiesz się trochę.

*

Nie minął nawet dzień jak Konrad zadzwonił do Edyty z awanturą o profil randkowy. Okazało się, że jego kolega też ma tam konto i ją znalazł.

    – Ciebie nie można puścić nigdzie samej! – wrzeszczał.

Załamało ją to doszczętnie. Profil natychmiast skasowała i przeprosiła Konrada. Czuła się jakby popełniła jakąś straszną zbrodnię i ciężar winy przygniatał ją do ziemi.
    Za chwilę dostała wiadomość od Magdy: „Właśnie spotkali się w Galerii.”
"Jedno jest pewne" – pomyślała sobie w duchu. – "Mam bardziej szlachetne uczucia, że nawet w obliczu kłamstwa i zdrady, jestem wierna i uczciwa. Do końca."

*

Nastał wieczór. Konrad zadzwonił i jakby nigdy nic zaprosił ją na noc do siebie. Miała spuchnięte oczy od płaczu, chrypkę, bardzo paskudnie się czuła, ale wydusiła z siebie zgodę. Czuła, że teraz już musi o tym porozmawiać. Przebrała się i wyszła na autobus.
    Mieli gości, ale Konrad siedział sam w swoim pokoju. Edyta skoncentrowała się na tym co musi zrobić. Podjęła ostateczną decyzję i nie było już odwrotu.

    – Konrad, ja wiem, że mnie zdradzasz.
    – Co?! – Zaczął się histerycznie śmiać.

Mimo jego reakcji, usta miała ułożone w łagodny uśmiech, który przykleił się do jej stoickiej twarzy.

    – Unieszczęśliwiasz mnie – powiedziała spokojnie.
    – To może się rozejdźmy! – wrzasnął niespodziewanie. – Będzie spokój.
    – Dobrze – odparła zwyczajnie.

Myślał, że dziewczyna pęknie jak zawsze, zacznie lamentować, przepraszać, a tymczasem ona po prostu zgodziła się zerwać...
    W tym momencie drzwi pokoju otworzyły się, rodzina wstała od stołu, to byli dziadek i babcia Konrada.

    – Odwieź dziadków do domu – poleciła mama.
    – To ja w takim razie spadam – powiedziała Edyta, wstając.
    – Nie, nie o to mi chodzi – zmitygowała się. – Pojedźcie razem i wróćcie tutaj.
    – Nie, naprawdę nie trzeba... – próbowała się jeszcze bronić i natychmiast stad uciekać.
    – Przecież dopiero przyszłaś.
    – Mama! – Konrad zerwał się z fotela. – Też mam jakieś zdanie. To jak, Edyta, jedziemy? – Podrzucę cię na przystanek bliżej domu. – jego własne zdanie nie różniące się wiele od zdania matki, było zbyt dużym naciskiem na dziewczynę.
    Edyta w tym momencie poczuła na sobie jego autorytet i mimowolnie zgodziła się, zastanawiając później w samochodzie, po co to zrobiła.

Droga do domu dziadków minęła nie wiadomo kiedy. Gdy zostali w samochodzie sami, Konrad wyjechał na ulicę i dosłownie opętał go jakiś szał. Zaczął krzyczeć, że ona nie może go zostawić, że zrobiłby dla niej wszystko i że kocha ją bardzo. Osiągnął dużą prędkość, kiedy dalej mówiąc płakał łzami jak grochy. Przyznał się do spotkań z tamtą dziewczyną, ale nie do zdrady.
    Edyta zripostowała, że gdyby nie chciał jej zdradzić, nigdy by się nie umówił z inną, zwłaszcza w tajemnicy. Czuła, że samochód dalej się rozpędza, że za każdym branym zbyt szeroko zakrętem, przyspiesza coraz mocniej.

Łzy zalewają Konradowi oczy, rozpacz zgniata mu serce. Przejeżdża skrzyżowanie na czerwonym.

*

    – Dlaczego mnie nie posłuchałaś?
    – Kto mówi?
    – Przecież przez tylu ludzi mówiłem do ciebie. A ty nie posłuchałaś ani jednego.
    – Boże...

KONIEC

Jest to typowy przykład oporu przed jawnymi ostrzeżeniami, których konsekwencji dziewczyna nie potrafiła samodzielnie dojrzeć, bo jej serce było wierne i zakochane do końca.
    Miłość jest najprawdopodobniej najsilniejszym uczuciem ever, ograbiającym człowieka z dumy i nierzadko (niestety) z mądrości. Choć "stety" i to całkiem sympatyczne jeżeli trafimy na właściwą osobę.

Ta historia była napisana w sposób prosty, przekazana w sposób infantylny, w doborze najgorszych sytuacji z trzech lat związku Edyty z Konradem. Mieli też piękne chwile za sobą, znacznie więcej pięknych chwil, kiedy Edyta czuła spokój i szczęście. Rzadko się zdarza, że przez lata bez przerwy człowiek bezustannie czuje przy drugim szczęście. To była prosta historia prawdziwych uczuć kobiety do mężczyzny.
    Dramat właściwie pisał się sam od samego początku. Kiedy pierwszy raz ją pocałował, a ona oddała mu całe swoje serce. Przyjął je i korzystał niby z lalki voodoo, stopniowo powoli wbijając kolejne szpileczki, ale nie zabijając miłości, którą żyła.
    I w równie prosty sposób ją zabił, kiedy zrozumiał jak wielką krzywdę jej wyrządził i że już tego nigdy nie zmieni.