Na laurach nie spocznę.

Sukcesy mobilizują do tego, aby szlifować swój warsztat. Po raz pierwszy miałam okazję przedstawić się jako fotograf miejski, a było to u mojego dentysty.
    Potem moja terapeutka powiedziała mi, że nie jestem już tożsama z moją pracą zarobkową. Widzi wyraźnie mój przyspieszający postęp i jest przekonana, że czeka mnie wielka zmiana i zacznę być w końcu szczęśliwa. W zasadzie jestem szczęśliwa ilekroć robię to, co kocham. Jeżeli mogłabym z tego żyć...

– tak wygląda skrót wydarzeń. Szczegóły? Zapraszam:

Cyknięte telefonem, spontanicznie pod blokiem.

"Jestem fotografem miejskim".

Temat wyszedł z niczego. W zasadzie gdy płaciłam za wizytę, wyszła do recepcji higienistka i powiedziała mi, że mam fajny plecak. Zwykły plecak z Decathlona z doszytym godłem Łodzi, które kupiłam w Internecie. Przy tym powiedziałam, że mam świra na punkcie miasta, na co higienistka, że ona też.
    – Jestem fotografem miejskim, publikuję swoje prace w Internecie na FB, na Insta i na TikTok. – Popłynęło to z moich ust gładko, melodyjnie i z wielką przyjemnością.
    I się zaczęło. Wyciągnęła telefon, znalazła mnie i stała się moim obserwatorem. Kolejnym numerem w statystykach? Nie. Kolejnym człowiekiem, który okazuje mi w ten sposób wsparcie. Nie potrafię tego traktować w inny sposób. Za każdą osobę jestem tak wdzięczna, że staję na rzęsach, aby te konta były ich godne. Takie mam podejście. Nie chcę sprzedawać byle syfu.

I wiecie co poczułam? Dumę. Nie przedstawiłam się po raz pierwszy jako sprzedawca w sklepie. Przedstawiłam się jako fotograf. Moja hobbistyczna teraźniejszość i zawodowa przyszłość.

Ale na tym nie koniec. Idę na kurs.

Terapia.

Nie jest tajemnicą, że chodzę na terapię do psychologa, ale nie miałam czasu aby o tym napisać. Nawet na to, by spotkać się z rodziną i cokolwiek im powiedzieć. W sumie teraz to tak, jakbym robiła na dwa etaty...
    Kawa na ławę: Miała to być terapia małżeńska, ale wyszło inaczej i zostałam na terapii sama, więc pracujemy nade mną.

Wygląda to w taki sposób, że analizujemy podręcznik o dojrzałości duchowej. Będę chciała Wam kiedyś pokazać tę książkę, do tego jest też podręcznik praktyczny, jeszcze do niego nie zajrzałam... Wierzę, że na wszystko pora się znajdzie, więc nie panikuję. Mam poukładane priorytety, dojdę do tego.
    Wykopujemy prawdziwą mnie z głębin moich warowni. Każde spotkanie jest bardzo owocne i z każdego wychodzę z mega dobrym humorem, który towarzyszy mi jeszcze długo. Niestety gdzieś tam się te baterie wyczerpują, ale w listopadzie chyba mam na tyle dużo bodźców, że jest szansa, iż będę nakręcona pozytywnie cały czas.

W głębsze szczegóły samego systemu pracy nad lekturą, zabiorę Was, gdy trochę dłużej sobie posiedzę nad nią i postudiuję. Jednakże prywatę zostawię, bo to w końcu Internet, niepowołanych gości na pewno tu nie brakuje.

Kontakt z moją terapeutką pomaga mi nad właściwym osądem sytuacji. W pracy mam obecnie trudną atmosferę, pojawiają się skargi na mnie, szef nie może tego tolerować, a niestety on życzy sobie niemożliwego: żebym żyła jego firmą. Żebym była skupiona na niej na 100%. Nierealne.
    A terapeutka mi powiedziała dlaczego. Absolutnie mam się tym nie przejmować i nie mam schizofrenii.

Inwestuję.

Kupiłam mój pierwszy, porządny statyw do aparatu. Dawniej kupowałam elastyczne, małe trójnogi, lekkie do plecaka i łatwe w ustawieniu w każdych warunkach. Potrzebny mi był taki w górach.
    Teraz – skoro fotografia miejska – to technika zupełnie inna. Potrzebny jest wysoki statyw. Byłam z nim wieczorem na oświetlonej ładnie alei, ale nadal mam szumy na zdjęciach. Mój telefon robi ładniejsze... Nadal nie panuję nad swoim sprzętem.

Łatwy do zabrania.

Kurs z fotografii.

Poznałam swojego mistrza. Marzyłam o tym, aby doskonalić swoje umiejętności pod okiem doświadczonego fotografa. Ziściło się.
    Człowiek poznał mój sprzęt, widzimy się w tym tygodniu wieczorem po zmroku. Będziemy szlifować kwestię miejskiej fotografii nocnej. Powiedział, że zrobimy moim aparatem zdjęcie, przez które Internet oszaleje.

Nie mogę się doczekać...
No i bardzo go lubię. I to jest właśnie to – otaczać się fajnymi ludźmi, którzy czują to miasto podobnie. Być może tak samo. Przedstawiłam go tu ⏩#redman i tutaj, gdzie przedstawiam swoją historię – przy okazji także 2 spotkania z nim, co wniosły itd. ⏩Szukaj a znajdziesz. A wszystko to na tle Łodzi. Łodzi przedstawionej w nieoczywisty sposób. (Tego nie ma w przewodnikach).

Notabene, został radnym osiedla na którym mieszkam. Miło widzieć swojego na takim stanowisku.

Życie kulturowe.

To jest to, czego brakowało mi szalenie w życiu na emigracji. Pisałam o tym na starym blogu. Lecz po powrocie do kraju, miałam zbyt wiele zawirowań w życiu osobistym, aby o tym pomyśleć. Teraz wróciłam do tego i czuję wreszcie, że weszłam na właściwy tor. Tylko że się dziczę strasznie...
    Moja wszędobylskość jest na pełnych obrotach, ale brakuje mi jeszcze tej odwagi jakiej wymaga takie życie pośród wpływowych ludzi. Wszystko z czasem, jestem dobrej myśli. Czeka mnie porządne, naprawdę grube wyzwanie.
    Poznałam parę szych w Łodzi. 😎 Niestety każde podejście i zagadanie, do tej pory wiązało się z jakimś niezrozumiałym przeze mnie samą stresem, który wywala mi na twarz pąsami, zupełnie nie wiedzieć czemu. Wkur....a mnie to. Nie denerwuje, a wkur....a mnie. Za dużo myślę, nie potrafię zluzować, po prostu zależy mi. Bardzo. Trzeba się grzecznie przywitać.
    Ostatnio na pewnym wykładzie, jednego z nich olałam. Wystarczyło zwykłe przywitanie, już się poznaliśmy. Jesteśmy na "ty". Klasycznie udałam, że go nie widzę. Później miałam kaca moralnego przez dobę. Nigdy więcej...

W tym miesiącu czeka mnie:

Nauka z fotografem.

Wernisaż innego fotografa, który zdobył sukces (mażę o własnym wernisażu).

Targi ciepłych sweterków (robię reportaż i może coś kupię).

Kolejny spacer z Redmanem po podwórkach i klatkach schodowych, bierzemy pod lupę konkretną ulicę.

Pod koniec miesiąca jeśli termin dopisze obu stronom, to oprowadzam parę po zakamarkach miejskich, konkretnie łódzki urbex z opowiadaniem o historii tych miejsc.

Czeka mnie jeszcze rowerowa wycieczka z przewodnikiem – tym, który przetyrał mnie po Łagiewnikach na przełajach, na początku lata – czyli – kolejna niezapomniana podróż.

W międzyczasie mam zamiar umówić się z doradcą od planowania własnego biznesu. On podpowiada kolejne kroki, oraz – jak to zrobić szybciej, żebym przeszła już na własne utrzymanie.

Ja nie mam czasu pracować! 😂

W świecie swojego sportu.

Ciągle powtarzam, że czuję się coraz lepiej. Nie wiem gdzie jest limit. 😂
Progresuję, podciągam kondycję, stale ćwiczę tylko 2x w tygodniu, bo nie mam na więcej czasu. I to wystarczy, jak widać.
    Przede wszystkim nie wymiękam na rowerze (wycieczki z grupami turystycznymi) i na tych intensywniejszych spacerach marszowych z przewodnikiem.
    Zawsze odpada przynamniej połowa, często więcej. Ja wytrwale do końca trwam i nie czuję zmęczenia tylko radochę.

Fotografia i praca przewodnicka (na sucho/medialnie), to ostry zapieprz – mało kto zdaje sobie z tego sprawę. To ciągła praca w plenerze (przeplatana z trybem siedzącym przy komputerze, czasami wiele godzin), ale głównie to kondycyjna spirala tematów i terminów, w które trzeba wniknąć nie inaczej jak będąc tam. A później jeśli chcesz, zabierasz ze sobą jakąś grupę ludzi i opowiadasz co tu odkryłeś. Jeszcze tego nie robię, ale powoli, powoli... Mam na to siłę i zdrowie.

Amen.