Pod tego karpia!

Słucham wielu ludzi, obserwuję też nie mało. Dziś z samego rana udałam się na jogging z takim nastawieniem: cieszę się z braku trosk i dylematów jakimi ludzie zatruwają siebie i bliskich. W tym burzliwym miesiącu, który im dalej końca, tym staje się gęściejszy w napięcie i przepracowanie, dosłownie unoszę się na tle tych zdarzeń, odciążona zupełnie.
    Pamiętam czas, kiedy byłam katoliczką i faktycznie schyłek roku był dla mnie prędki i gościł w nim harmider przygotowań. Każdy rzymski katolik obecnie przyszykowuje się już do obchodzenia świąt. Wprowadza do domu tradycję ludzką jaką znamy od pokoleń, przyozdabia mieszkanie, tworzy świąteczny klimat. Rzymskie świątynie u nas w kraju robią to samo, ozdabiają świątecznie wnętrza, ubierają choinki, budują szopki.
    Tymczasem kolejny już rok mijam to wszystko szerokim kołem.

Adventus po łacinie oznacza przyjście/przybycie, a więc nadchodzące święto polega na celebrowaniu pierwszego pojawienia się Chrystusa na Ziemi. Biblijni chrześcijanie zaś, przez cały rok codziennie wyczekują drugiego przyjścia Pana, które dopiero ma nadejść. Życie chrześcijanina wypełnia wołanie „przyjdź Panie”.
    Wobec tego nasza chrześcijańska brać nie skupia uwagi na żłobku i małym dzieciątku, lecz wpatruje się w dorosłego Syna Człowieczego, który umarł i zmartwychwstał i który wróci. Nie stroi choinki, której głęboka symbolika odbiega od naszego Boga znaczeniowo i duchowo oraz nie pokłada ufności w samospełniającym życzenia cieście.
    Generalnie życie chrześcijanina polega nie na święceniu jakichkolwiek dni, a na budowaniu relacji z żywym Bogiem.

W naszym domu nie pojawia się choinka ani tradycja. Tradycja, która nie przyciąga nas do nadchodzącego Pana, lecz przyciąga do religijności i pewnych praktyk. Kto ma uszy, niechaj słucha.
    Religia rzymska kroczy zupełnie inną trasą, nawet nie równoległą do drogi chrześcijan. Inna praktyka wiary, inne jest wszystko.

Tymczasem w grudniowe wieczory ulice miasta pięknie rozświetlają miejskie iluminacje, które dają dużo uciechy. Przyjemnie się robi, krocząc takimi zaułkami. Naprawdę czuję się w tym wszystkim świetnie, lubię wyjść w taką noc.

 Rozumiem, że każdy Polak celebrujący ten czas, ubierający choinkę itd., jest świadomym rzymskim katolikiem. Część mówi o sobie "niepraktykujący", ale według katechizmu to ciężki grzech... Że już o niewierzących nie wspomnę... widok ateisty ubierającego choinkę – bezcenne.
    Naokoło słyszę zabobonne uwagi. Coś przemilczane, by nie zapeszyć, torebka na stołku, bo na podłodze nie może leżeć, grosik na szczęście i w kółko powtarzające się życzenia. Wesołych Świąt! Ale cóż to znaczy?

Wesołych, radosnych i pogodnych... Jakby reszta roku przykryta całunem, niewesoła ani nie pogodna. Pisałam raz, że życie jest jak pochodnia, napiszę i drugi – życie chrześcijanina polega na radowaniu się, nie na lamentacji. Lecz pardon, mówię o chrześcijaństwie jakiego uczy Chrystus, zaś religia to ciężka praca. S'il vous plaît, oto zbawienie – mówi Jezus. A w Rzymie o zbawienie trzeba się wystarać, a i tak nie ma pewności, czy trafimy pośmiertnie we właściwe miejsce.
    Zauważam coraz częściej, że cholernie dużo osób boi się śmierci!

Zajrzała mi kilka razy w oczy. Nie będę się teraz nad tym rozwodzić, ale nie – nie boję się jej. Wiem gdzie idę, wiem co będzie dalej i jak skończy ten świat. Ale jest też kilak zagadek, których odkrywanie sprawi mi na pewno dużo szczęścia.
    A właśnie, skoro pierwsze zagadnienie mamy już za sobą: czy jesteś szczęśliwy?

A czym w ogóle jest szczęście? W niedoczekaniu żyjemy do tego 24 grudnia, bo wszystko wtedy się zmieni, będzie inaczej, weselej w życiu. Obeżremy się pysznościami i może rozpakujemy kilka fajnych prezentów.
    Jeżdżąc na kilka kolacji wigilijnych w ciągu jednego wieczora, to i żołądek pękał w szwach i plecak – pamiętam. Super, prawda? W każdym domu zadowolone miny, w eterze tliła się delikatnie kolęda, na stole prawdziwe świece jak nigdy. Cudownie, ale co potem?
    Niektórzy idą na pasterkę. Tak, ja też chodziłam obowiązkowo.

Pamiętam ostatnią mszę na jakiej byłam. Miałam akurat taki czas, że samodzielnie studiowałam Pismo, a przecież w katechizmie stoi jak wół, że niebezpiecznie jest robić to samodzielnie, że lepiej korzystać z interpretacji katolickich. No i stało się – BACH! nic mi się nie sklejało! Na chłopski ale inteligentny rozum czytałam ze zrozumieniem i w ogóle jakby dwa osobne bieguny – to co jest napisane w Biblii i to co robię ja, jako świadomy wówczas katolik.
    Wróćmy do tej ostatniej mszy w moim życiu. To była zwykła msza, nie jakaś świąteczna, ani też nie pasterka. Mniej więcej w 3/4 mszy nagle padło w mojej głowie pytanie: co ci wszyscy ludzie robią...(?!) Stałam zdębiała, nagle zrozumiałam, że to co się tu dzieje, to nie jest nauczanie Jezusa tylko Rzymu z lat starożytnych. Trochę pozmieniane, ale w gruncie rzeczy to to samo. Czar sacrum w tym momencie prysł.

Pomyliłam się. A kochałam Boga uprawiając jednocześnie bałwochwalstwo. Czym ono jest? Najprościej będzie ująć je terminem duchowego cudzołożenia. Dobrze brzmi, tak staroświecko.

Wyszłam. Tak po prostu. Długo później mieszkając za granicą, ichniejsze prawo ułatwiło mi wyjście z Krk.
    Obecnie jestem szczęśliwa w swojej wierze zgodnej ze Słowem Bożym. Świadomie ochrzczona. Wolna. Bez kajdan tradycji i obrządków. Wolna i szczęśliwa. W relacji z Bogiem a nie w pracy na rzecz uszczęśliwienia jakiegoś boga, całego panteonu mniejszych bożków i jakiejś tam królowej.
    Znalazłam też fajną społeczność w Chrystusie, którą już Wam przedstawiałam ➤ Kościół ewangelicznie wierzących – co to jest?, więc nie jestem w tym odosobniona. Praktycznie chyba już w każdym mieście na całej kuli ziemskiej są takie społeczności chrześcijańskie. Mało o nich słuchać, ale nie jesteśmy tu po to, by drzeć mordę w telewizji.

Może i nie ma choinki, może i karp w wannie nie pływa, może i nie wybieram się do rodziny, ale zachowuję spokój w sercu i szczęście, radość i pogodę przez cały czas.
    I wielu jest tradycjonalistów czy ateistów w ten sposób przeżywających cały rok czyli radośnie. Z tą drobną różnicą, że nie udaję katolika dwa razy do roku. Może i drobiazg. Każdy niech ocenia sam siebie. Naprawdę dobrze by było, gdybyśmy oceniali tylko samych siebie. Bez porównań, bez rad.
    Dobrze jest się przebiec z własnymi myślami. Nawiasem mówiąc, pogoda na jogging jest w grudniu idealna.