Tytuł.

Zastanawiałam się nad wymiarem szczęścia, nad tym co nim jest i w ilu procentach mi towarzyszy jako status ducha, czyli: czy czuję się szczęśliwa. Nie tak dawno pisałam o tym, czym się NIE objawia szczęście, czyli patrząc na człowieka – co należałoby zignorować, odpowiadając na pytanie – czy on/ona jest szczęśliwy/a?
    Wielu patrząc na tamten wpis, przyjęło do wiadomości, że po prostu jestem szczęśliwa i przejawiam swoje szczęście z pełną szczerością. Tymczasem doszłam do wniosku, że szczęście nie jest priorytetem. Bo niby jak się dąży do szczęścia?
    Z wolną myślą pierwsze co przychodzi do głowy to podstawy → stabilizacja, dach nad głową, brak zmartwień finansowych, rodzina, fajna praca, pasje. Kolejność u każdego może być inna. Tymczasem zauważyłam, że w znaczeniu "szczęście" nie dopatruję się prawie żadnej z tych rzeczy i szczątkowo po trosze znajduję szczęście w każdej z nich, ale nie kładę na to nacisku.
    Raczej bym powiedziała, że większym szczęściem (tak po ludzku myśląc), jest dla mnie święty spokój. Największym szczęściem jednak tak naprawdę jest dla mnie perspektywa przyszłości. Dzięki temu nie boję się przemijania ani śmierci. Oczywiście mam wolę życia, jeśli śmierć spojrzy mi w oczy, będę działać najpewniej ku życiu, bo to naturalne, ale nie boję się, bo perspektywa jest mi miła. I to jest przekonanie głęboko zakorzenione w wierze, w Bogu. Wiem dzięki Niemu kim jestem oraz dokąd zmierzam. To jest ogromna różnica w porównaniu z osobami, które wiary nie mają, które boją się przemijania, boją się śmierci. Nie neguję ich szczęścia jeżeli takowe im towarzyszy, ale na jak długo ono jest? W przepracowanych, przemęczonych ciałach, nierzadko trawionych chorobą, kiedy czas pędzi jak oszalały i na nic go prawie nie ma, kiedy w rzeczywistości rozgościł się stres, a do pary same obowiązki i za mało wytchnienia? Pośród wielu teoretycznie wolnych od tego ludzi, doszukuję się między wierszami głębokiej samotności. Czasami wręcz beznadziei.
    Natomiast wkurza mnie u ludzi wylewanie z siebie tej beznadziei, obrabianie innym tyłków i zajmowanie się cudzym życiem.
    Można robić to co się kocha i żyć tym, ale prawdziwa siła rośnie tam, gdzie musisz być, a niekoniecznie chcesz, i robisz niekoniecznie to co lubisz, lecz mimo to zachowujesz pogodę ducha i uśmiech na twarzy. Bo w sercu wiesz, że to i tak przeminie i będzie zupełnie inaczej. Na wieki wieków.
    Może więc pora przestać wylewać swoje frustracje na innych. Mnie to pokazuje, że taki człowiek kompletnie nie ogarnia swojego życia, narzekając, plotkując. Może pora zająć się wreszcie sobą tak naprawdę i dać innym ludziom święty spokój.

Budujmy się nawzajem, zamiast stawiać wokół siebie mury.

A tymczasem przejdę do pasji, przygód i wędrówek. 😆

Druga edycja projektu „Zdrowe Życie”.

Na rynku w Skierniewicach stanęło mobilne miasteczko sanitarne. Zupełnie darmo można było wykonać USG płuc, spirometrię, EKG, a także zmierzyć poziom tkanki tłuszczowej i mięśniowej. Konsultacje z dietetykami, fizjoterapeutami i masa innych atrakcji.
    Można było przekonać się jak widzi człowiek pod wpływem twardych narkotyków, albo zajrzeć do najnowszego radiowozu przeznaczonego na nasze polskie autostrady.
    Trafiliśmy tam dzięki naszej znajomej, która pracuje w sanepidzie.

W tych okularach widziało się świat wg ćpuna.

Elita.

Rynek w Skierniewicach.

Konsultacje z dietetykami.

Badanie stanu całego ciała.

Wnętrze radiowozu.

Też zrobiłam sobie takie badanie, choć byłam pewna, że wszystko jest w porządku i w zasadzie po odebraniu wyników, dietetyk rozmawiał ze mną pół minuty, bo nie było potrzeby poruszać żadnego tematu.
    To a propos wszystkich sceptyków, którzy uważają, że na moim stylu odżywiania szybko doprowadzę się do nędzy. Jednak tak się nie stanie.

Mój wiek biologiczny odpowiada mojemu autentycznemu wiekowi, stan tkanki tłuszczowej wcale nie jest zaniżony, jest jak najbardziej w normie, bo u kobiety jest zdrowiej kiedy nieco tej tkanki jednak występuje.
    Mam nierównomiernie rozłożoną masę mięśniową, tego się spodziewałam, bo nie jest łatwo utrzymać równy poziom po lewostronnym porażeniu nerwowym ciała, które miałam w dzieciństwie. Mam tego świadomość, ale ta różnica nie jest aż tak piorunująca. Wizualnie nie widać, czyli O.K. nie ma problemu.

A po wszystkim zabraliśmy naszą przyjaciółkę wraz z małżonkiem na zwiedzanie Skierniewic, potem na krótki spacer do Bolimowskiego Parku Krajobrazowego.

⏩ Skierniewice – na Łowicko-Błońskiej Równinie.

Spacer przez Skierniewice.

⏩ Bolimowski Park Krajobrazowy / Rezerwat przyrody "Kopanicha" w dolinie rzeki Rawki.

Selfie stick.

Nabyłam sobie takie urządzenie przez przypadek. Chciałam stojak na telefon, taki mini statyw. Zobaczyłam go w jednym z tych tańszych sklepów, wzięłam, a potem odkryłam, że on ma jeszcze przycisk do robienia zdjęć i wysuwaną rączkę. No to teraz można poszaleć.
    Urządzenie bardzo mi ułatwia, mogę nakręcać ciekawsze filmy, mieć ładniejszą perspektywę na wiele rzeczy i ogólnie trochę sensowniej robić te swoje telefoniczne zdjęcia. Nie sądziłam, że kiedyś takie urządzenie może mi się przydać, nigdy nie szukałam, nie interesowałam się, a tak, mam 2 w 1, bo to też jest mały statyw przy okazji. Na trójnogu, taki jak chciałam.

Wykład naukowy.

Wiecie, że ciągnie mnie do edukacji, że interesuje mnie najnowsza nauka i że oglądam czasami jakieś wykłady, niekiedy nawet na nie chodzę.
    Tu mieliśmy okazję doświadczyć czegoś interesującego na bazie Pisma Św. Przypomniały mi się wykłady pewnego Amerykanina, którego głosu nie znoszę, ale warto posłuchać. Przedstawia on nieudowodnione odkrycia naukowe, na których istnienie specjaliści nie znają odpowiedzi, ale jeśli zna się Biblię, to pięknie wszystko się zapina i odpowiedź powstaje.
    Świetna sesja edukacyjna, polecam pana: Kent E. Hovind, wrzucili sporo jego wykładów na YT.

A ten ostatni wykład w mniejszym stopniu dotyczył samej nauki, ale i tak był mega interesujący. Bardzo lubię jak ta kobieta przemawia.

Zwierzęta, których nikt nie chce.

Wydawało mi się, że w małym sklepie zoologicznym nie ma takich przypadków, że jest ogromna rotacja i brak takich problemów, a jednak zdarza się, że jakieś zwierzę po prostu zalega jak niechciany towar.
    Dorosły i dorodny samiec gatunku Kavia domowa, jest naprawdę duży jak na takiego gryzonia i robi wrażenie ciekawym umaszczeniem. Klienci często zadają pytania z cyklu "co to jest?". "Ile kosztuje ta wydra?" "Czy to miniaturowa kapibara?" "Ile kosztuje ten bóbr?"
    Najwięcej zapytań jest o bobra, więc tak już zaczęliśmy na niego mówić, a potem okazało się, że Bóbr na to słowo zaczął reagować.

Kawia pochodzi z południowej ameryki (Peru, Kolumbia), odkryli ją Indianie i rozsmakowali się w jej mięsie. Znajdowano je też w postaci mumii odnajdywanych w grobowcach ludzkich ówczesnych ludów lokalnych.
    Nazwa zwyczajowa kawii to oczywiście „świnka morska”. Przyjęta w potocznym rozumieniu nazwa zwierzęcia wynikała z błędnego tłumaczenia nazwy oryginalnej na angielską. W trzech dialektach keczua nazwa ma zapis dający skojarzenie z „guinea”: cuzco =quwi, ayacucho =quwi, ~quyi, cochabamba =qowi i ta nazwa mogła zostać błędnie przetransponowana na język angielski. Ponadto zwrócono uwagę, że pozostałe gatunki rodzaju Cavia nie były zwane świnkami, kawie nie są zwierzętami morskimi, a „świnka pospolita” to nazwa ryby (Chondrostoma nasus).

[Wikipedia]

Bobra nikt nie chce, bo jest dorosły i duży. Jak ktoś przychodzić kupić kawię, wybiera te młodsze i malutkie.
    Powiedziałam w pracy, że jeśli do śmierci Stefana nikt go nie kupi, to zabieram Bobra na godziwą emeryturę.

Póki co, Stefan żyje nadal.

Żarełko.

Stare zdjęcie, wspomnienie.

Ta kobieta obok mnie ma 41 lat. Ja na tym zdjęciu mam 11 lat mniej niż obecnie. Między nami nie ma szczególnie wielkiej różnicy wieku, tylko 5 lat. Niektórzy mogą mówić, że aż.
    Z tego co tutaj widzę (widzę też na jej aktualnych zdjęciach i filmikach), te 5 lat nie robi żadnej różnicy, jak to zakładano i mnie notorycznie straszono.
    Skąd taka konkluzja? A no, lato idzie, urodziny będą, takie tam pozytywne przemyślenia.
    Zawsze straszono mnie wiekiem, a ja zawsze tylko rozkładam ręce. Nie widzę tych problemów. Jedno że za 5 lat mogę być w jeszcze lepszej kondycji niż teraz, drugie że to ciało i tak prędzej czy później idzie na śmietnik. Może do tego czasu wyschnie jak rodzynka, jeszcze żywym będąc. I czym tu się przejmować?

Odkryliśmy pierożki z gołąbkiem.

Poszliśmy do restauracji z kuchnią ukraińską i zamówiliśmy sobie pierogi. Mnie zaintrygowały te z farszem pieczarkowym i żółtym serem, przepyszne! Mąż wziął te z kapustą i mięsem – ale to nie były zwykłe pierogi z kapustą i mięsem! To tak jakby ktoś zamknął w pierożku posiekanego gołąbka w sosie. Delikatna kapustka i mięsko, marcheweczka, cud miód w gębie...
    Polecam, jeśli zawitasz do Łodzi!

Przywilejem pracy w handlu, są dni wolne w tygodniu.

Dlatego dzisiaj mam sobie dzień gospodarczy, zrobiłam wszystko w mieszkaniu, a teraz pora na zakupy i wieczorem będą robione pierogi. Spróbujemy z mężem odtworzyć tamto cudo z restauracji.
    Pogoda jest taka, że wskakuję w krótkie szorty i sandałki. A że brakuje mi dzisiaj wyjścia z domu (to nic że rano byłam na joggingu), planuję pojechać na rowerze do sklepu na drugim końcu miasta. 🤣
    Ostatnio z sąsiadką rozmawiałam na ten temat. Ona nie ma czasu o siebie zadbać, pracuje w domu, o rowerze może zapomnieć. Proszę bardzo: do sklepu nie koło domu, tylko gdzieś na wypizdówku miasta, a w biurze bieżnia zamiast fotela. 😎