Czas pędzi tak czy owak.

Pięknie pada, deszcz pozytywnie mnie dziś nastroił. Gorączka lata ustąpiła zbawiennemu deszczowi. Ziemia odetchnęła i my także, bo – mówię jak słychać – każdy odtajał, ulgą wzniósł pierś w głębokim oddechu.
    Wiele się działo, więc przerwa od opowieści z wojaży trochę się przeciąga. Mam też nadzieję, że pojawienie się nowego wpisu, nie odciągnie Waszej uwagi od poprzedniego, bo rozmawia się z Wami bardzo przyjemnie i nadal tam zaglądam.

Zintensyfikowałam sportowe podboje w lasach, a właściwie leśnych parkach. Czuję się w tym doskonale. Kondycja podkręcona na maksa i czuję, że da się spożytkować ten czas jeszcze lepiej. ← Nie bez powodu to zapisuję.
    W mieście żyję jak nie w mieście. Rano wychodzę, wracam brudna. Przy ostatnich deszczach nawet ubłocona. I chce się żyć!

Słota nie jest przeszkodą, o czym opowiedziałam niedawno pod drugim adresem. ⏩Deszczowa Łódź natchnęła mnie na przejażdżkę rowerem. Test nowych spodni przeciwdeszczowych i "kuferka" na ramę, nie pozostawił złudzeń. Wszystko działa.
    Dzisiejsze wybieganie i wszystko do prania, cała ja do prania, ale endorfin naprodukowałam tyle, że do przyszłego tygodnia mi starczy. Teraz przerwa, nie będę miała czasu na treningi. Potrzebuję mieć czas dla kogoś innego. Sobota pracująca, niedziela: spotkanie w Kościele, potem odwiedziny, bo jak powiedziałam A, to musi być B! Zaczynamy z mężem praktykowanie utrzymywania kontaktów z rodziną, która też tego chce.
    Tak to właśnie jest, ludzie zweryfikowali się już dawno, nie toleruję miłości jednoosobowej. Jeśli komuś nie zależy, mnie przestaje zależeć. Telefon milczy, a wystarczy napisać, zainteresować się. Jeśli tego nie ma, rozumiem, że przestałam być atrakcyjna dla tych osób (albo potrzebna).

Mieszczę się w swoje stare spodnie, które nosiłam w liceum. ← To również nie bez powodu piszę. Były już tak zniszczone, poprzecierane i sprane, że zrobiłam z nich krótkie szorty do zadań specjalnych, typu "brudne wyjścia".
    W praniu nogawki się postrzępiły, wyglądają teraz jak najnowszy krzyk mody. Zauważyłam, że moda na kloszarda nabiera prędkości, coraz częściej widzę ludzi w strzępach zamiast spodni. Nie musze rozumieć wszystkiego. 😉

Psychopata za kółkiem nadal dostępny na łódzkich (i około łódzkich) drogach, jak chcecie sobie popatrzeć, przyjeżdżajcie. 🤣
    Z daleka sympatyczna dziewczyna, ale z bliska... lepiej nie podchodzić...
        Piratem drogowym nie jestem, bo nie stać mnie na notoryczne naprawy zawieszenia.

No właśnie. Gdy w pracy powiedziałam naszej nowej koleżance (lat 20) ile mam lat, przez 10 minut chodziła w niedowierzającym zapytaniu malującym się na jej twarzy.
    Nadal nie jem śniadań i unikam nabiału. Według wielu, powinnam już dawno na coś chorować, albo w ogóle nie żyć. ← O tym też nie bez powodu wspominam.

Ale za to jak już jem, to nie byle co. Śniadanie wjeżdża około 14.

Omlet – wersja wytrawna z wędzonym tofu.

Omlet – wersja na słodko.

→ A teraz tłumaczę. Czas szybko mija, cała plejada przygód – jakby miały miejsce wczoraj – wszystkie wspomnienia, wyjątkowe wyjazdy, liceum, pierwsi przyjaciele – i to wszystko już jest przeszłością pod grubym kurzem, a tamte miejsca nie wyglądają jak wtedy (ludzie też nie).
    Stuknęło mi w tym miesiącu 36 lat. Lipiec jest moim miesiącem, choć nie ulubionym, choć z latem jestem na bakier. Spróbowałam się do niego dostosować, by czuć się dobrze. Udało się, o czym już pisałam.

Jak mogę ocenić miniony rok życia? Czarci ogon strzelił mnie jak z bata w plecy, kiedy ten uciekał przede mną. Można żyć w zwycięstwie, ale przebiegła gadzina potrafi napsuć krwi. Czas ten był nieidealny, ale jak zawrzeć w jednym akapicie to, co przestało być już dla mnie ważne?
    Patrzę wprzód. Wiem, że łatwo nie będzie. Idą gorsze czasy, pewne rzeczy są nieuniknione i myślę, że w jakimś stopniu to przeczuwacie. Byle do końca, a potem już będzie jak po ciężkim upale w deszczu.
    W zasadzie niczego już przez to nie planuję (chodzi o takie naprawdę dalekosiężne plany). Ale nie wyłączam się z życia, realizuję dalej pewne projekty, nie mogę doczekać się wrześniowego urlopu, normalnie pracuję, a na mojej twarzy często gości uśmiech. Nie boję się.

W pracy mamy zwyczaj dawania sobie prezentów. Cukierki zaniosłam, a wróciłam do domu z eleganckimi czekoladkami i Prosecco. Świetnie, mam do Aperola.

W pracy były słodycze, (chyba) szefowa przyniosła na swoje imieniny.

W moim wieku ludzie na coś chorują. Biorą jakieś tabletki, często są u lekarza. Są przy kości, mają gromadkę dzieci, żyją z dnia na dzień, nie mają hobby, perspektyw. Nie odpoczywają. Żyją pracą i plotkami. Nie mają siły, nie wysypiają się, a w pracy się męczą, brakuje kondycji, często nawet schylić się nie mogą.
    Mnie zaś często wypominano, że wiek to wyrok, że metryki nie oszukam. Znam starsze od siebie i żyją równie bajecznie, więc to nie prawda, że za rok coś się zmieni (nie mówimy teraz o wypadkach losowych).
    Dopóki jest jak jest, dopóki się da, póki ten świat stoi, robię to co robię. Wiem, że to będzie miało swój kres, ale póki to możliwe, nie zamierzam się zatrzymywać, bo nie znam ku temu żadnego powodu.