Na ostatnich kilometrach.

Wlazłam. I jestem rada z tego, że tu wlazłam. Wiele osób już w moim wieku odczuwa trudności z wchodzenia po schodach, a ja od niechcenia włażę sobie na takie skaliska. Podziwiam panoramę, zanurzam dłonie w krystalicznie czystych jeziorach, obmywam twarz w górskich potokach, słucham szumu wodospadów. Spotykam niezwykłe dla dolin zwierzęta, oddycham nieskazitelnym powietrzem, przy tym wydurniam się jak typowa Karyna, robiąc selfiki z tym wszystkim. Bawię się. Póki jeszcze można.
    I dziękuje Bogu za całą tę podróż i za to, że zawsze, pomimo przeciwności, udostępnia nam wszelkie szlaki. Naprawdę wiele, wiele z naszych podróży nie doszłaby w ogóle do skutku, ale zdarzały się takie cudowne i trochę dziwne rzeczy, że w końcu realizowaliśmy wszystkie plany.
    Bóg osób religijnych, mogłoby się zdawać – namawia ludzi co najwyżej do pielgrzymek, ale jaki to ma sens, skoro one nie są nawet dla Niego tylko dla jakieś boginki? Bóg chrześcijan namawia do uduchowionego życia w radości i naturalne jest, że także w tej radości błogosławi. Możemy wędrować, póki ten świat jeszcze jest w miarę normalny (dostępny).

Karb

1853 m n.p.m.

To bardzo ciekawe słowo. Wg słownika jest to między innymi czynnik wpływający na wytrzymałość zmęczeniową materiału. To także rodzaj płytkiej przełączki między skałami, dzielnica Bytomia, wieś w Syrii i przełęcz w Tatrach. Tą ostatnią Wam teraz pokażę.
    Płytka przełęcz pomiędzy Małym Kościelcem a Kościelcem. Rośnie tutaj Ukwap karpacki, który w Polsce występuje wyłącznie w Tatrzańskim Parku Narodowym. Jest gatunkiem zagrożonym. Gdybym wiedziała, cyknęłabym mu zdjęcie, a co!

Czarny Staw Gąsienicowy

1624 m n.p.m.

Jezioro polodowcowe to temat, który mnie kręci i który miałam okazję zgłębić oraz wielokrotnie podziwiać w Alpach. Podobają mi się tereny młodoglacjalne.
    Czarny Staw Gąsienicowy jest piątym co do powierzchni jeziorem tatrzańskim i największym jeziorem Doliny Gąsienicowej. Woda jest przezroczysta, o zabarwieniu szafirowym, a jej przejrzystość wynosi 12 m. Żyją w nim pstrągi potokowe i źródlane.

Mały potok po drodze:

Schronisko Murowaniec

Oficjalnie czynne od 1925 roku. Zdawało się, że jego potężna bryła jest zdolna przetrwać wszystko, aczkolwiek kiedy wewnątrz wybuchł pożar, a woda z akcji gaśniczej osłabiła całą drewnianą konstrukcję, już tak nie myślano.
    Stoi do dziś, wykarmia turystów i oferuje dużo miejsc noclegowych. Planowaliśmy tutaj przystanek na kolację, która smakowała nam wyśmienicie. Polecam szarlotkę.

Ostatnie kilometry

Przed całkowitym zanurzeniem się w lesie i zejściem w dolinę. Z tego miejsca roztaczał się idealny widok na cały nasz szlak. Zrobiliśmy w sumie 23,5 km. I na ten filmik możecie sobie spojrzeć, całe to wszystko przeszliśmy.
    Nie da się nachodzić po górach na zapas, a szkoda.

Nazajutrz definitywnie i na długo załamała się pogoda, a dwa dni później opuściliśmy Tatry. Dla tych, którzy przegapili dwie fotorelacje z pobytu, linkuję osobne wpisy:

⏩Turystyka w Zakopanem.
⏩Podróż za granicę codzienności.

To nie był koniec urlopu, postawiliśmy na intensywną turystykę i tak przemieszczaliśmy się każdego dnia. Przenieśliśmy się na Śląsk, do miasteczka, w którym niejeden raz przeżywałam fantastyczne przygody nocując u mojej przyjaciółki. Niestety tym razem nie miałyśmy okazji się spotkać, gdyż wyemigrowała z Polski, ale miasteczko nadal jest miłe mojemu sercu. Tyle wspomnień...
    Zatem cierpliwości, już niedługo ciąg dalszy, będzie mocno ekscytująco i mimo iż spędziliśmy tam tylko dwa dni, fotorelacje też muszą być 3.
    A gdzie pojechaliśmy dalej? Na razie jeszcze nie powiem. ;)