Zabrze – co nowego po latach?

Poznałam to miasto przed laty dosyć dobrze dzięki serdeczności przyjaciółki, która gościła mnie raz na swych rodzinnych włościach. Można powiedzieć, że zobaczyłam tam wszystko, nawet w zakresie wędrówek okolicznych, pozamiejskich, toteż jestem syta Zabrza, ale chciałam parę miejsc pokazać mężowi, poza tym była jeszcze jedna atrakcja, którą bodajże z braku czasu ominęłyśmy.
    Tak więc spędziliśmy z mężem 2 dni w Zabrzu. plany mieliśmy ustalone co do godziny. Już gdy tylko przekroczyliśmy granicę miasta, skierowaliśmy się do pierwszej atrakcji jaka nas tu czekała. Bilet na wejście wykupiliśmy z wyprzedzeniem przez Internet. Dojechaliśmy trochę wcześniej, mieliśmy więc czas na krótki spacer, zaczęliśmy od parku.

Park im. Rotmistrza Witolda Pileckiego nie jest duży, momentami wydawał się dziki, ot taki mały lasek. Posiada 3 ładne stawy. Przy wejściu do parku stoją dwa lwy, które po II wojnie światowej zabrano spod pałacu Donnersmarcków.

Spacerowaliśmy dalej i znaleźliśmy pod Guido mały skwerek ze starymi maszynami górniczymi. Czemu by więc nie skorzystać i nie powygłupiać się trochę?
    W samym Guido byłam dawno temu.

Przygodę jaką zaplanowaliśmy sobie na ten czas, przygotuję w osobnym reportażu z uwagi na ilość wrażeń, zdjęć i filmów. Dziś opowiem o tym, co tutaj dalej porabialiśmy.
    Gdy było już po wszystkim, udaliśmy się zameldować w naszej kwaterze. Byliśmy mocno zaskoczeni, bo kazało się, że to apartament zrobiony z mieszkania w zwykłym 10-piętrowym bloku. Klucz znajdował się w mini-sejfie na drzwiach, do którego kod (wraz z kodem wejściowym do klatki schodowej) otrzymaliśmy SMSem. Mieliśmy więc na własność całe w pełni wyposażone, nowoczesne mieszkanie.

Wszystko pięknie tylko ta łazienka... Wydaje się O.K., ale jest niewygodna i w krótkim czasie stworzył się wielki bałagan. Brak lustra (dla kogoś kto nosi szkła kontaktowe, to brak odczuwalny), brak blatu, wszystko kładliśmy na spłuczce, a co nie weszło, na podłodze. Śmieci rzucane na podłogę, bo nie było wiadra (nie wozimy ze sobą worków na śmieci, a na zakupy nie było czasu). Cholernie nieporęczna łazienka.
    Prysznic wydawał się wspaniały, ale tylko na pierwszy rzut oka. Po użyciu mieliśmy w łazience powódź. Oczywiście brak zbieraczki podłogowej.
    W salonie wisiał mój wymarzony "kokon". Na ścianie wisiał telewizor, okazało się, że mają tutaj Netflixa. Nie wiem czemu słowackiego, ale znaleźliśmy film z polskim tłumaczeniem. Obejrzałam cały siedząc w tym kokonie, potem bolał mnie kręgosłup. Już nie marzę o kokonie.

Na kolację wybraliśmy się spacerem, do Bistro Bemol przy Pawła Ślęczka 8. Bardzo dobre jedzenie, sympatyczna pani za barem i co najważniejsze, miły klimat. Uraczyliśmy się trunkiem (mąż złotym, ja czarnym) i najedliśmy się do syta.
    Zaintrygowały mnie smażone lody, powiem Wam, że pierwszy raz w życiu jadłam coś takiego i naprawdę rewelacja – polecam jeśli będziecie mieli okazję.

Nazajutrz czekała nas kolejna atrakcja, również bilety kupiliśmy z wyprzedzeniem przez Internet i to również chcę opisać w osobnym reportażu.
    Rano mąż potrzebował śniadania, a ja kawy. Wymeldowaliśmy się z apartamentu, pojechaliśmy do lokalu położonego w miarę blisko kolejnej naszej atrakcji.

W tym celu sugerując się fajną nazwą, udaliśmy się do kawiarni "Słodkawa". Jak dotąd nie spotkałam kawiarni, w której serwowano tzw. "kawę kuloodporną", choć zdawałoby się, że to już dość popularny przepis. Mąż zaś zasmakował wytrawnych gofrów. Wszystko nam bardzo smakowało.

To co nas czekało później, było dosyć zajmujące, dlatego zaraz po ostatniej zabrzańskiej atrakcji, udaliśmy się na obiad. Trochę taki kulinarny wpis powstał, a przyznam, że bardzo lubię bywać w ciekawych lokalach i je prezentować. W końcu na wczasach odpoczywa się od gotowania, więc jest mnóstwo okazji ku temu.

"Kelnerzy w wieży" to rarytas. Raz tylko byłam w podobnym miejscu, kawiarnia w wieży stoi bowiem w Giżycku i tam też polecam się udać jeśli tylko będziecie mieli okazję. Pokazywałam ją przy okazji ⏩ opowieści z pobytu na Mazurach.

Zrewitalizowana zabrzańska Wieża Ciśnień, w której znajduje się restauracja. To nowo otwarte miejsce, jeszcze nam się fuksło, bo podobno przez kilka dni można było wejść do tego ponad 100-letniego budynku bezpłatnie. Teraz nie wiem jak jest.
    Znajduje się tu jeszcze nowoczesna, multimedialna wystawa, ale nie wchodziliśmy. My chcieliśmy jeść!
    Wieża ma 46 metrów wysokości i 23,3 metra średnicy.
    „Kelnerzy w Wieży” to kawiarnia-restauracja z niesamowitym widokiem, moją uwagę już z samego dołu przykuł balkon ze szkła. Jest jeden, więc najlepiej zrobić na niego rezerwacje, albo tak jak my, liczyć na łut szczęścia. Wstrzeliliśmy się na 2 godziny przed zarezerwowanym czasem i na chwilę przed klientami, którzy weszli tutaj zaraz po nas, również po ten łut.

Crumble rabarbarowe.

Prosto stąd ruszyliśmy w trasę do kolejnej miejscowości po kolejne wrażenia. Ale zanim przejdziemy w nowy region, pozostają jeszcze dwie historie stąd. Zaplanowałam bogate video i fotorelacje.