Koleje losu i inne wszechrzeczy po sobie następujące.

...czyli ile cię cenić trzeba ten tylko się dowie kto cię utraci.
Bądź: czart zażartował opresją obdarzając, aby smuciła się dziołcha w bezsilności konając.
Albo: perturbacje losu swego ciężkiego kolejne.

O tym, że mam rozwalone stawy kolanowe pisałam parę lat temu i że od młodości w skutek złej diagnozy, a nie od sportu (jak to uszczypliwi dogryzają), ani też nie zależy to od wieku, bo w młodości bywało zdecydowanie gorzej. Dlatego przypominam:

Podstawówka. Był to czas, że z bólu nogi same składały się pode mną (nie raz wypadłam z tramwaju na ryj). Lekarze mówili, że przejdzie mi z wiekiem, nikt nawet nie pomyślał, by prześwietlić te kolana. Badał mnie prywatnie znamienity ortopeda na tamte czasy, załatwiony po znajomości.

    Dopiero kilka lat temu gdy mieszkałam na emigracji, pewien lekarz w Liechtensteinie od razu skierował mnie na RTG i później podał mi konkretną przyczynę – szybki wzrost w okresie dojrzewania pociągnął za sobą pewne konsekwencje. Zajechane łąkotki i cała tkanka żywa pod rzepką przez WROSTY które można było zoperować WTEDY, ale dziś już na to za późno. Lekarz sam mi odradził. Tzn. można by było, ale po tej operacji musiałabym zrezygnować ze sportu, a także z pracy. Mnie należało operować WTEDY, gdy jeszcze się rozwijałam i dziś nie byłoby żadnego problemu.

Ale dziś nastało inne. Zgodnie z zaleceniami lekarza z Liechtensteinu, radzę sobie mając na uwadze swoje ograniczenia. Po prostu wiem na ile mnie stać, żeby nie przeforsować kolan, żeby nie przyszły bóle (być może porównywalne z reumatycznymi, nie wiem i nie chcę wiedzieć) i by nie zbierała się woda w kolanach.
    Ale co z tego, że wiem, jak nie zawsze mogę.

Ćwiczenia na siłowni, technicznie rzecz biorąc, wpływają korzystnie. Prawidłowo wykonywane, wspomagają funkcjonowanie całego układu skokowego i wzmacniają mięśnie okołokolanowe.
Tak naprawdę moje kolana są bezpieczniejsze na siłowni niż na co dzień w domu czy w pracy.

•     Ćwiczenia wypychające – TAK /suwnica, rower, wspinaczka górska itp.
•     Opuszczanie się na kolanie – NIE /schodzenie po schodach, kucanie, schodzenie ze szczytów górskich, długotrwałe stanie, absolutny zakaz chodzenia w szpilkach itp.

Mała dygresja, mogę wejść na każdy szczyt, ale muszę już tam zostać. 🤣🤣🤣

Zakaz skakania, czyli tabaty odpadają, wszelkie ćwiczenia z wyskokami, a nawet jogging. I ja to wiem i zaczęłam się ściślej do tego stosować od mniej więcej roku, bo wciąż np. nie umiałam puścić w zapomnienie porannego joggingu. Więcej odpoczywania, nie powinnam spędzać wielu godzin na nogach. 
    A że spędzałam, o czym już doskonale wiecie, no to się popaprało...

Wystarczyły tylko dwa tygodnie ostrego zapieprzu i taki mamy efekt:

Dodatkowo stan zapalny, który najpierw muszę zbić farmakologicznie, zlikwidować obrzęk, a dopiero potem zrobić prześwietlenie. To będzie USG z dokładnymi oględzinami wszystkiego pod rzepką.

Jak to było:

Dzień zaczął się ciekawie, bo już w nocy o północy obudził mnie silny ból w prawym kolanie. Uczciwie powiem, że nie panikowałam, ból kolan nie jest mi obcy, poszłam spać dalej z wyprostowaną nogą leżąc na wznak. Co się przekręciłam, wybudzał mnie ból, ale to taki, że płakać mi się chciało. Rano decyzja → mężu, zawieź mnie na SOR.
    Na miejscu pretensje, że po co w ogóle przyszłam, skoro nie doznałam żadnego urazu, wypadku etc. Z takimi rzeczami idzie się do lekarza pierwszego kontaktu.

Bezmyślne rady można było wsadzić sobie w cztery litery gdyż do lekarza należy się umówić, tj. wcisnąć się na wizytę na cito. Potem dostaje się skierowanie do ortopedy, którego termin wyznaczą nie bliżej jak na za tydzień, a następnie dostajesz skierowanie na RTG, który załatwiasz sobie sam w jakiejś innej placówce. Potem wracasz i znów umawiasz kolejną wizytę na kiedyś tam, a w między czasie oczywiście chodzisz do pracy, bo oficjalnie Twój stan nie zagraża przecież życiu.

Pominęłam ten cały debilizm NFZu i pojechałam do ortopedy prywatnie, gdzie wiem, że prześwietlają na miejscu. Leczyłam się tam kiedy żyłam na emigracji i ceniłam sobie ich uważność i profesjonalizm, oraz to, że dla nich każdy pacjent jest na cito.
    Przyjmuje tam ortopeda sportowy, więc tym bardziej mi pasuje, wie jak człowieka złożyć do kupy, żeby mógł dalej hasać jak kozica.

Sprawił mi tyle bólu przy badaniu, że lepiej nie mówić. Ale musiał sprawdzić...
    I tak oto wylądowałam na L4 do 29 marca... w niedyspozycji i zamknięciu.

W domu zażyłam pierwsze prochy w tym przeciwbólowe i z czasem robiło się jakby lepiej. Potem kolano spuchło mi jak bania, nazbierała się woda. Nie pierwszy raz z resztą w moim życiorysie. Nie był to rozmiar balona godny strzykawy, więc nie panikowałam. Plus był taki, że chrząstki w środku się trochę odseparowały i z wolna przestawało boleć. A może to jednak te prochy...
    Następnego dnia woda już zeszła, kolano wygląda normalnie. I prochy też działają, czuję zamiast bólu tylko lekki dyskomfort w stawie, czyli ma mi się na życie.
    Ale za cholerę nie mogę teraz tej nogi nadmiernie używać. Dużo siedzę i leżę na przemian, nie szaleję na odkurzaczu, nie robię wielkiego sprzątania, bo nie chcę żeby ten zaciesz poprawą stanu zdrowia trwał krótko. Nie wykluczam jednak, że w przyszłym tygodniu nie odpali mi palma i nie zrobię wielkich porządków. I treningu chociaż na same ręce...

Implikacje:

Ustawiona byłam na otwarcie starego rynku po rewitalizacji, niestety przejdzie mi to koło nosa. Jak większość wydarzeń ostatnio. Ledwo mi zaczęła strona turystyczna o moim mieście prosperować, a już widzę, że chyba ją położę... to taka niewykorzystana szansa trochę...

Lecz zdrowie – owszem – najważniejsze.

Ja nie z tych leżących na kanapie, więc możecie się domyślać, że dwa tygodnie na zwolnieniu doprowadzą mnie do czystego szaleństwa... Sama nie wiem co gorsze, o nadmiarze godzin w pracy już też się soczyście się rozpisywałam.
    Plusy są takie, że wreszcie książki doczytam. Mogę też pracować zdalnie, mam na szczęście zapas zdjęć do robienia reklam dla firmy, więc powiedzmy, że na coś się przydam, żeby o mnie nie zapomnieli.

Myślę sobie, że to ma więcej plusów, na razie mam spokojną głowę, aż czas ten na pewno produktywnie wykorzystam.
    Sięgnęłam do książek, które od miesięcy zarastały kurzem. Wzięłam się za naukę historii, to mój mały konik, robię to wyłącznie dla samej siebie.
    Dokończyłam obraz, (już jest wrzucony na stronę), powoli też kończę pisać książkę. Twórca potrzebuje nie tylko mieć czas na wykonywanie, ale też na myślenie o tworzeniu, zajęcie sobie głowy tym tematem w 100%.

W święta mieliśmy wyjechać wreszcie w dzicz, odtajać, nasiąknąć naturą. Nic z tego, z tym kulasem, nawet już całkiem zaleczonym, nie wybieram się w żadne plenery. Wygląda na to, że asekuracyjnie dobrze będzie opuścić miasto dopiero w planowany urlop. Czas pokaże jak sprawa będzie wyglądać, gdy wrócę do pracy.