Zimowa nostalgia – nie zabierajcie mi gwiazd spadających z nieba wodnymi kryształami... ❄️

Tego miesiąca delektuję się zmiennością przyrody. Aura jest tak zaskakująca, że gdyby nie aplikacja z prognozą, mogłabym któregoś dnia wylądować w śniegu w klapkach. Jednego dnia fotografuję kwiaty w słońcu, a drugiego dzięcioła na ośnieżonym drzewie. I to jest intrygujące, ładne w każdym calu i naprawdę lubię podziwiać tę płynność przemian, jej fluktuacje.
    Podoba mi się to wszystko i cieszę się tym jak dziecko. Aktualnie sypnął piękny gęsty śnieg. Już mnie ciągnie na spacer, jest niesamowicie! Być może to ostatnie gwiazdy w tym sezonie. Jakoś mi się nostalgicznie z tą myślą zrobiło... Jak zawsze przetrwam lato ze wszystkimi jego ustrojstwami w pakiecie.

Gdybym wziął skrzydła zorzy porannej, aby zamieszkać na krańcu morza;
I tam twoja ręka prowadziłaby mnie i twoja prawica by mnie podtrzymała.
Jeśli powiem: Na pewno zakryją mnie ciemności, to i noc będzie dokoła mnie światłem.
Nawet ciemność nic przed tobą nie skryje, dla ciebie noc świeci jak dzień, ciemność jest jak światłość.

– Ps 139: 9-12

Okazuje się, że istnieje na tym świecie jedna jedyna biżuteria, którą nie dość, że jeszcze nikomu nie wydałam, to nawet noszę. Wybrali ją dla mnie ludzie, którzy znali mnie ledwo co, a już się poznali.
    Róża wiatrów to nie tylko taki niepisany symbol wędrowców, ale i ma on swoje konkretniejsze znaczenie. Wskazuje cztery kierunki – obszary: intelektualny, społeczny, duchowy i emocjonalny + fizyczny. Sama róża przypomina, że rozwój w każdym obszarze powinien być zrównoważony. Pamiętacie? Pisałam o tym, nazwałam to wtedy ⏩ "składką emerytalną" i opisałam każde z tych kierunków.
    Na dwóch elementach jest wygrawerowane słowo "Wolność".

Żyjąc w mieście, czasami po próżniaczemu chce się wrzucić na siebie trochę zbędnego balastu, który bardziej przeszkadza, a w ogóle do niczego praktycznie jest niepotrzebny. Tym jest dla mnie biżuteria. W gruncie rzeczy poza tym, że ta mi odpowiada i pasuje do mnie, tak przecież do lasu czy na jogging nie zakładam. I tyle w temacie praktyczności i powodów noszenia ozdóbek – gdyby jeszcze ktoś pytał dlaczego obrączki nie noszę.

Ostatnio przeniosłam swoje kawiarniane względy na inny lokal. Dotychczas – dlatego że miałam mnóstwo okazji ku temu – kawę popijałam za wysoką witryną jednej z dwóch świetnych lokali w samym centrum Łodzi, z widokiem na serce zgiełku. Wówczas siadam przy wielkim oknie i zatapiam myśli w ruchu na zewnątrz.

A ten lokal o dziwo nie stoi przy żadnym ruchliwym miejscu, za to mają tam wszystko smaczne i niedrogie jak na dzisiejsze warunki gastronomiczne. To lokal, do którego nie chodzę sama. To jest lokal, do którego chodzę pogadać.

The Linguist across The seas and the oceans A permanent Itinerant Is what I`ve chosen I find myself in Big City prison Arisen from the vision Of mankind Designed to keep me discretly Neatly in the corner You'll find me with The flora and the fauna And the hardship Back a yard is where my heart Is still I find it hard to depart this Big City Life.

⏩ klip wraz z tłumaczeniem

Znajdziesz mnie z florą, fauną i nędzą. Tą zwykłą ludzką wielkomiejską nędzą, w której się odnajduję wiecznie wędrowna z wyboru.
    Mogę okazać się trochę dzika, lepiej rozumiejąca emocje zwierzęcia niż człowieka, ale generalnie nic co ludzkie nie jest mi obce, dlatego nie siedzę na drzewie, choć czasem lubię.

Cukiernicę zrobiłam. Tzn. słoika nie wykonałam, ja go tylko okleiłam swoją kolorowanką. Żeby nie było...

Rower wykąpałam, prawdziwe SPA otrzymał wraz z olejowaniem. Po zimie trzeba było wreszcie ogarnąć, skoro jeździło się po śniegu.
    Myślałam, by do pracy jeździć jednośladem, ale jest na tej trasie zbyt niebezpieczny odcinek do jazdy ulicą, a chodnikiem niestety nie wolno, co grozi mandatem. Infrastruktura tutaj się nie zmieni jeszcze długo.
    Ale projekt wywiezienia się gdzieś wraz z rowerem np. pociągiem, zakwitł jak te cebulice w parku im. Klepacza. Dość spektakularnie.

Tak, sama go tu wstawiłam. Wyznaję zasadę, że jeśli nie umiesz wnieść własnego roweru na kilka pięter po schodach, to powinieneś kupić sobie hulajnogę.

Powędrowałam trochę po krzakach, piękną śnieżną porą.

Mała rzeczka.

Zimowa poezja w widziadłach.

Jak co roku na wiosnę odwiedziłam park im. Klepacza, z czego relacja jest już gotowa do obejrzenia na drugim blogu. ⏩ Na modrym dywanie Dąb Fabrykant stoi.
    Jest taka anegdotka, że jeśli chcesz rozśmieszyć Boga, to opowiedz Mu o swoich planach. Oznacza to oczywiście, że będzie Ci przy tym towarzyszył, a wyglądało to tak:

Dzień zapowiadał się deszczowy i wietrzny, a mój plan pójścia do parku z aparatem, zdał się przy tym nonsensem. Jednakże ustaliłam, że zdjęcia zrobię i spadam. Tak więc dojechaliśmy do parku i tam chmury się rozstąpiły, wyszło jasne słońce, zrobiło się przyjemnie, wiatr ustał.
    Gdy zrobiłam ostatnie zdjęcie i poczułam się usatysfakcjonowana tą pracą, oznajmiłam to wszem i wobec, po czym w kilka sekund chmury się zamknęły, zrobiło się ciemno i rozpadał się deszcz.
    Nauka dnia – zawsze włączaj Boga do swoich planów.

Zgadnij co to:

Odpowiedź w filmiku.

Pikpok wyprowadziła się do nowoczesnego apartamentu. Kokosowy parkiet zabrała ze sobą, ale brzozowy stół i wykładaną boazerią bieżnię oraz bunkier na wzór warmińsko-mazurskich, leśnych bunkrów w Mamerkach (z miejscem na karabin), otrzymała zupełnie nowe. Karabin też, ale nie daję go jej codziennie...
    Pikpok Kowalski sprawdziła się też jako łowca, upolowała żywą larwę mącznika, a nawet skocznego świerszcza, za którym musiała trochę pobiegać aż w końcu go dorwała. Instynkty syberyjskiego łowcy są u niej na wysokim poziomie.

Dziś jest tym jutrem, o którym myślałam wczoraj. CEL ŻYCIA.
    Wysłuchałam pewnego kazania, które naprostowało mi zwoje mózgowe. Cel ogólnie mam jeden, taki... powiedzmy... "wyższy". A cel tego życia tu na ziemi?
    Prywatnie znalazłabym ich kilka. To nie jest tak, że jak już wiem, że do piekła nie trafię, to hulaj dusza i hedonizm. Celów w zasadzie można mieć kilka i ćwiczyć na nich (na dążeniu do nich) odpowiedzialność oraz konsekwencję, bowiem "Kto jest wierny w najmniejszym, i w wielkim jest wierny" [Łk 16:10]
    Najgorzej kiedy ktoś ci mówi co ma być twoim celem i wmawia ci, że jeśli tego nie spełnisz, rozczarujesz kogoś najważniejszego w twoim życiu...

To bolało... długo...

A potem ten ów najważniejszy mówi ci, że przecież nie stawia żadnych warunków, jesteś darmo w jego sercu.
    A potem ktoś ci znowu ryczy do ucha, że ten konkretny cel jest wolą tej ukochanej osoby, o której [tej konkretnej rzeczy/woli] przecież nie musi mi wcale mówić wprost łopatologicznie, a ponieważ mnie kocha, to rąk mi nie wyłamie i dlatego powinnam się zastanowić.

Ludzie mówią różnymi językami, mają różne zajęcia, inne zupełnie talenty i inne pragnienia, pasje i wizje. Czy nie spełniam oczekiwań tej najważniejszej osoby? Przecież taką mnie ulepił z wszystkich naszych rozmów z ciszy nocy, z łez, z hałasu dni, z moich wszystkich obaw, słabszych chwil i wypitych kaw i nie raz do kupy pozbierał. Jestem wdzięczna memu Przyjacielowi.

Wiecie... przez takie nacieranie, osoby trzecie wpędziły mnie w stan samokrytyki i głębokiego poczucia winy...

Mam inne życie, widzę to odkąd pamiętam i od samego początku każdy pragnie wsadzić mnie w jednakowe ramy co wszystkich.
    Od maleńkości mówiłam, że nie jestem stąd, że tu nie pasuję. I to prawda, to nie była dziecięca wizja, ktoś starszy mi to kiedyś wytłumaczył.
    Taką mnie poukładano z miliona kawałeczków, z których jeszcze trzeba było powybierać te zniszczone i nieładne, które nie pasowały do całości – do takiego idealnego obrazka jakim jestem w oczach Przyjaciela. I On przebiera te kawałeczki codziennie!
    Jestem pod opieką mojego Przyjaciela. To jest coś co można poczuć. Niestety presję otoczenia też się odczuwa. I jak zawsze przetrwam to ze wszystkimi ustrojstwami w pakiecie jakie się jeszcze pewnie pojawią. I tam twoja ręka prowadziłaby mnie i twoja prawica by mnie podtrzymała...

Jeżeli te słowa coś Ci mówią, jeśli poznajesz w nich tę osobę, to znaczy, że pewnie mamy tego samego Przyjaciela, który kocha bezwarunkowo i Ciebie i mnie.

Zamknięto zajęcia kizomby i semby. Szukaliśmy jeszcze w innych szkołach, ale nigdzie nie prowadzą zajęć w niedzielę. O dziwo wcale nie jest mi przykro.
    Nadchodzące wesela tradycyjnie przesiedzę, więc nic nowego. Rozważam tylko czy mam być trzeźwa czy pijana. Próbowałam i tego i tego i ani tak ani siak nie było lepiej. Tylko inaczej, ale nic łatwiej. A może zrobić coś absolutnie nowego czego jeszcze nigdy nie robiłam? Np... wziąć książkę?

Ale bym rabanu narobiła... Ale by gadali.

A meritum mojego nastawienia opisałam tu ⏩ podtytuł "Nie lubię wesel." Ponieważ – w odpowiedzi do tamtego akapitu – z racji tego, że do lipca temat tańca nie będzie ogarnięty, oraz że po prostu nie czuję bluesa, myślę mniej optymistycznie, ale za to bardziej humorystycznie, a że mój humor bywa czarny, nie biorę odpowiedzialności za tytuł książki...