Wesele w dobrym tonie.

Już bardzo, naprawdę bardzo dawno nie byłam na katolickiej mszy świętej. Z pięknej okazji w naszej rodzinie siedliśmy w ławie kościoła i choć nie praktykowaliśmy tego klękania na znak i nie oddawaliśmy hołdu ciastku, miałam pewne pozytywne przemyślenia przy kazaniu jak i takie mniej popierające głoszone słowa.
    Przypomniano mi jak się wycina fragmenty z Biblii i przedstawia w innym zupełnie kontekście, dopasowanym do okazji. Jak w modlitwie wnoszona jest prośba za zmarłych, która przecież zupełnie nie ma sensu.

Scream, Baby, Scream...

Śmierć wedle Pisma Świętego jak i wg wiary katolickiej, to wcale nie jest koniec i niestety na tym kończą się podobieństwa. Kiedy umieramy, to tak, jakby skończył się egzamin. Nasze życie to były lekcje, liczne sprawdziany, a śmierć to główny egzamin, a po egzaminie przecież już nie można zmienić wyniku.
    W Liście do Hebrajczyków 9:27 powiedziano nam, że mamy umrzeć raz, a potem czeka nas sąd. To oznacza, że ​​po śmierci nie dostaniemy drugiej szansy. Jaki więc sens ma modlenie się za umarłego? Śmierć zamyka drzwi możliwości. Właśnie dlatego głosi się Ewangelię tym, którzy wciąż żyją – aby dać im szansę podjęcia decyzji pójścia za Chrystusem.
    Kościoły, które nauczają, że nadal istnieje szansa na zbawienie po śmierci, nauczają tego, co jest sprzeczne z Pismem Świętym i oszukują swoich członków. Żadna religia nas nie zbawi i żadne uczynki nas nie zbawią. Może to zrobić tylko Jezus.

Aby ich serca były pocieszone, będąc zespolone w miłości, a to ku wszelkiemu bogactwu zupełnej pewności zrozumienia, ku poznaniu tajemnicy Boga, Ojca i Chrystusa;
    – List do Kolosan 2:2

Jezus nauczał, by strzec się fałszywej nauki (Mt 24-28), by nie nazywać nauczycielem nikogo prócz Niego samego i by nie nazywać nikogo na ziemi Ojcem w duchowym sensie, bo Ojcem jest tylko Ten w Niebie. (Mt 23:8-10)

Oto Słowo Boże.

Biblia nie jest trudna. Wystarczy sięgnąć po jedno ze współczesnych tłumaczeń. Cała Biblia jest dostępna w Internecie, nie trzeba jej nawet kupować, więc nie masz wymówki.

Wesele było w moim stylu. Bez biesiady, para DJ'ów puszczała muzykę taneczną, dużo było latino, można przy tym naprawdę fajnie poszaleć. Elegancki wodzirej w smokingu i kapeluszu, porywał ludzi do ciekawej formy zabaw na ładnym poziomie. Co ważne dla mnie – głośność była na dobrym tonie. Siedzieliśmy przy okrągłych stołach, byliśmy świetnie rozmieszczeni, podobało mi się nasze towarzystwo. :)
    Po toaście znów naszła mnie ochota na eksperymenty, poszłam miksować drink. Jeden z kelnerów zrobił pokaz abyśmy wiedzieli z mężem co, jak i w jakich proporcjach, potem mąż tworzył mi cuda do późna w nocy. Wstrząśnięte, niemieszane. Bond też był, bo to w końcu część rodziny i jeszcze do Stanów nie wrócił. Ale dajmy sobie spokój ze zdjęciami, człowiek też chciał żyć. 😆 Chociaż był ciekaw napływu komentarzy w sieci, ale musiałam go rozczarować, bo statystyki wcale nie wystrzeliły w kosmos. Mega pozytywny wujek.
    Opuściliśmy salę weselną krótko po północy. Mąż jeszcze odczuwał skutki poprzedniego, trzydniowego szaleństwa, a ja zazwyczaj ulatniam się o tej porze, bo na parkiet nie wchodzę, jem i piję mało, a kompana do rozmów akurat nie trafiłam. Za to nagrałam kilka fajnych filmów, które zgram młodej parze na pamiątkę. (Był tylko fotograf, nie będzie montowany żaden film)

Gama kolorystyczna na to wesele u mnie zmieniła się ze stonowanej w żywą. Turkusy poszły na paznokcie i w źrenice i tak zwyczajna sukienka trochę się wzbogaciła o małe acz wyraziste detale.
    Udało się nawet odrobinkę paznokcie zapuścić, co nie było proste, bo odzwyczaiłam się nawet od minimalnej długości (kiedyś miałam naturalnie długie).
    Pazurki naprawdę mi się udały, trochę jeszcze w nich pochodzę, podobają mi się. Ale raczej na co dzień nie będę malować. To osłabia płytkę paznokcia. Kiedyś regularnie malowałam i niestety ciągle miałam rozdwojone i połamane, bardzo słabe paznokcie. Od kiedy nie maluję wcale, mają naturalną odporność i są cały czas ładne, nawet jako króciutkie.

Generalnie ja na weselach nie tańczę. Nadmieniłam to już w opowieści o ⏩poprzednim weselu, dodam jedynie, że mam dość specyficzny repertuar jeśli chodzi o ruchy i pomijając hulanki na stole, bo to co innego i przede wszystkim w spodniach, to jednak wolę pozostać z moim tańcem w czterech ścianach, a najwyżej na babskich imprezach. I teraz pewnie zastanawiacie się dlaczego? Czy taka skromna, czy taka beznadziejna?
    Moje biodra ciągnie do mixu paru stylów, których nie lubię prezentować. Mam pewne doświadczenie z tym związane i nie mam ochoty do tego wracać.
    Kizomba na kursie mi nie podpasowała, ale gdybym miała się czegoś towarzysko nauczyć, to chciałabym aby mój mąż był skory do nauki Bachaty, bo to solowo umiem zatańczyć, (a to już pół sukcesu). To jest dość erotyczne, (plus domiksowany taniec brzucha).
    Największym problem w tym wszystkim jest dla mnie to, że nie potrafię tańczyć w parze, dlatego ewentualny kurs byłby niezbędny, ale solidny i często, (nie w wielkich grupach i nie raz w tygodniu). Nie potrafię dać się poprowadzić. Zwłaszcza kiedy tańczę z obcym mężczyzną, a na kursach tego typu, tak niestety jest. Rodzi się dystans, a przecież takie tańce są na pełnym kontakcie, Bachata tym bardziej.
    Jestem samoukiem i o postępach dowiaduję się wyłącznie z lustra lub nagrań. Tyle w temacie.

Tym razem nie mam wolnego poniedziałku, trzeba iść do roboty, więc szybko powróciłam mentalnie do rzeczywistości. Jeszcze tylko trzeba się zmotywować do pojechania po samochód.
    I to prawdopodobnie już ostatnia rodzinna impreza na najbliższe lata, więcej nie widzę perspektyw, młode pokolenia jeszcze są za młode, by ich wypatrywać, została jedynie kuzynka męża ze Stanów, u niej perspektyw wypatruje chyba już każdy.
    Jest w moim wieku, jest naprawdę piękną, zgrabną kobietą o zniewalającym uśmiechu. Osobiście jestem nią zachwycona, wyglądała na obu weselach jak gwiazda, bardzo lubię z nią rozmawiać. I jest sama.
    Znalezienie sensownego mężczyzny nie jest prostą rzeczą. Sama mogę to potwierdzić ilością niedobrych historii partnerskich, gdzie każda kończyła się moją ewakuacją – ucieczką przed jakąś dysfunkcją w jego psychice albo ukrytym wcześniej uzależnieniem, bądź krzywdą, która została mi zadana. To trochę utrudniło mojemu mężowi zdobycie mnie, ale jego poukładanie i spokój wewnętrzny przyciągnęły mnie.
    Owszem, nie obyło się bez perturbacji i rozstania, ale by wyjść na prostą, trzeba bujnąć się po zakrętach, często tak jest. Jeśli ktoś jeszcze nie czytał naszej historii, zapraszam ⏩Powroty nie zawsze są porażką czyli śluby i rozwody.
    Może to kwestia wychowania? Może to, że mam takiego męża, zawdzięczam właśnie jego rodzicom?

Drogi życiowe są bardzo kręte i nie ma na niej przypadków – są tylko spotkania. Czasami właściwe, czasami mniej, czasami po prostu otrzymujemy lekcje, poznając przy tym samych siebie.