Szlakiem zagranicznych jezior – część otwierająca cykl turystyczny.

W minionym roku otworzyłam i zamknęłam cykl wędrówkowy po najbardziej wymagających szlakach górskich jakie przebyliśmy. W tym roku postanowiłam pokazać coś lekkiego, stricte turystycznego, czyli – osiągalne dla wszystkich. A nuż podpowiem komuś ciekawy plan na nadchodzące wakacje?
    Cykl ten otwieram wspominkami z roku 2016, zaś od następnej części będę już tradycyjnie segregowała wszystkie wyprawy nie tylko latami, ale też miesiącami. Można więc dzisiejszy wpis nazwać odcinkiem zero / prologiem.
    Pod koniec każdego miesiąca będzie wjeżdżał każdy kolejny rozdział, a na koniec sama zbiorę wszystko w jeden spójny album na swoim komputerze. Zobaczymy, może coś z tego wykiełkuje na większą skalę.

    Na tapetę idą wszystkie zagraniczne jeziora jakie zobaczyliśmy naszymi oczami, tak samo: wszystkie zdjęcia są naszego autorstwa, mojego i męża.

Ślęża.

Góra w 1017 roku nosiła piękną, mądrze brzmiącą łacińską nazwę Silensi (cisza) mądrze brzmiącą, bo nie ukrywajmy, że quidquid Latine dictum sit, altum videtur.
    717,5 m n.p.m. to nie jest wiele, ale mimo to szczyt wszedł w skład Korony Gór Polskich. Jest jednym z najprostszych masywów do pokonania. Mówi się, że góra jest tak łagodna, że wbiec na nią to żaden zaszczyt, a zgubić szlak – to praktycznie abstrakcja.
    Szczyt swój ma na poziomie lasu i widokiem nie zachwyca, choć byłoby co oglądać, bo po jednej stronie rozciąga się długie pasmo Sudetów. Dlatego wymyślono, że powstanie tu betonowa wieża widokowa, z której ten zębaty horyzont rzeczywiście widać. Utrudnienie jednak stanowią drabiny zamiast zwyczajnych schodów i wąskie przejścia na kolejne piętra, tak ciasne, że trzeba mocno przylgnąć do stopni, by zmieścić się z plecakiem. Istnieje żart, iż to po to, aby hamować przed wstępem otyłych ludzi, bo tarasik na górze jest zbyt mały i nie trudno o wypadek.

Tłuszcz.

Artykuł napisałam dla męża, rzucił mi temat, chciałby dowiedzieć się jak wygląda proces tycia, a ja jestem kiepska z referowania na żywo i bez swoich notatek.
    Toteż wyciągam skoroszycik i przepisuję – wszystko co wiem o tłuszczu, bo nauka o człowieku oraz medycyna odżywiania itp., są moim hobby, więc robię to z miłą chęcią.
    Pomyślałam, że i Wy na tym skorzystacie, więc publikuję:

Niezwykła zwykła codzienność.

Timothy Keller w swoim dziele "Krzyż Króla" opisał rozmowę Rzymianina zainteresowanego chrześcijaństwem. To bardzo ciekawy dialog, który dał mi dużo do myślenia:

– Słyszałem, że jesteś religijna! – mówi rzymianin. – Świetnie! Religia to dobra rzecz...
Gdzie jest twoja świątynia lub święte miejsce?
– Nie mamy świątyni – odpowiada chrześcijanka. – Duch święty mieszka w nas.
– Nie masz świątyni? Ale gdzie pracują twoi kapłani i odprawiają rytuały?
– Nie mamy kapłanów, którzy pośredniczą w sprowadzaniu obecności Boga – odpowiada chrześcijanka. – Jezus jest naszym arcykapłanem.
– Nie ma księży? Ale gdzie w takim razie składacie ofiary, aby zyskać przychylność waszego Boga?
– Nie potrzebujemy ofiar – odpowiada chrześcijanka. – Jezus raz jeden złożył doskonałą ofiarę na krzyżu.
– To cóż to za religia? – pyta w końcu zmieszany pogański sąsiad.

Odpowiedź brzmi: to wcale nie jest religia.

Jeśli komuś nie chce się czytać, ja mogę poczytać:

Bo wiara w Boga jest relacją z Nim. Tak mało zdaję sobie sprawę z niezwykłości tego, bo tak zwykłe i powszednie jest to wszystko dla mnie.

Padło pytanie już nie jeden raz – co rozumiesz przez kontakt bezpośredni z Nim?
    Sama byłam kiedyś zamulona religijnością i miałam Boga za osobę milczącą ale sprawczą. A On wcale milczący nie jest.
    Szalenie trudno jest odpowiedzieć na to pytanie człowiekowi, który tego nie doświadcza, by w krótkim czasie nie zostać posłanym do szpitala. A mimo to świat wierzy w duchy i w sens modlitw o zmarłych, więc dlaczego tak trudno jest uwierzyć w przyjaźń Boga z człowiekiem?

Historia perwersji mamutów.

Naukowcy już od dawna badają ten przypadek, potwierdzając wysnute teorie mocnymi dowodami. Dziś współcześni psychiatrzy wiedzą, że koprofagia wynika z atypowych dewiacji na tle seksualnym. Grupa lekarzy, badając ten niezwykle specyficzny odłam choroby, określaja go jako koprofilia.
    Tytułowe mamuty były najciekawszymi w świecie pacjentami, poddanymi badaniom na temat zjadania kału. Jednakże u nich przyczyna koprofagii jest zupełnie inna. Znajdujące się wewnątrz ich kału owocniki z askosporami grzybów Podospora conica, potwierdzają, że były tzw. koprofagami.
    Ale dlaczego tak się działo, dlaczego mamuty zjadały swój kał?

Złotoria.

Zacznijmy tę historię od samej nawigacji, której choć nie ufamy, to z niewiadomego powodu zawsze korzystamy. Bardzo często jest potem kupa śmiechu, na szczęście zawracanie nigdy jeszcze nie przekroczyło sensu.
    Otóż Google uznał, że najlepiej będzie jak dojedziemy do brzegu Wisły i tam ją przepłyniemy. Zauważyliśmy to dopiero jak dojechaliśmy do rzeki. Koryto nawet w tym miejscu jest szerokie, budowa mostu odpada. Próba przepłynięcia skończyłoby się najprawdopodobniej w morzu. Liny nie mieliśmy, pontonu tym bardziej. Cały czas się zastanawiam dlaczego nie mamy pontonu...
    I ta przeprawa, wg Google, miała nam zająć 7 minut. To jest najlepsze z tego wszystkiego. 🤣 A może GPS po prostu założył, że skoro prowadzi świętych, to przejdą po tafli? 😶Nigdy tego nie próbowałam...

Wróciliśmy na trasę i pojechaliśmy normalnie drogą na około do mostu. 15 minut.

Zdjęcie zrobione już z właściwego brzegu.