Dwa spojrzenia.

Mam dwa spojrzenia na życie i są to dwie perspektywy. Spojrzenie z Łodzi i ze szlaku. I żeby zatrzymać mylne skojarzenia dodam szybko, że w obu perspektywach czuję się świetnie.

Na szlaku mój duch śpiewa. Jestem wyciszona. To doświadczenie pozwala mi zrozumieć ludzi żyjących poza miastem i odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego nie wyobrażają sobie mieszkać w zgiełku. Zachwycam się przyrodą, niezmiennie podziwiam jej walory. Ktoś mądry kiedyś mi powiedział, że podziwianie dzieła stworzenia też jest uwielbieniem Boga.

Łódź za to daje mi rozmaite przygody. Daje mi przede wszystkim bezpośredni kontakt z kulturą. Dostojna architektura miasta, światła nocą oraz ciekawe wydarzenia, pełna oferta różnych zajęć.

I te dwa spojrzenia uzupełniają się w moim życiu. Oba są bardzo wartościowe. I piękne jest to, że nie muszę wybierać. Raz jestem tu, raz tam.

PISCHA DAVOS 2 682 m n.p.m. ⏩fotorelacja

Powroty z dłuższych szlaków do miasta to jednocześnie zadowolenie i smutek.
Miasto to schematy życia, proza, która jest ważna, bo jestem osobą systematyczną i dyscyplina daje mi wiatr pod skrzydła.
    Na szlaku człowiek przeżywa przemianę umysłu, staje się trochę bardziej jak hipis. Myśli wrzucają na luz. To jak umysłowa jazda z górki bez trzymanki. Wolność smakuje inną percepcją, twórcze pomysły rodzą się samoistnie i nie pytają czy masz gdzie to zapisać.

Loft Aparts ⏩sesja zdjęciowa

Ale nie umiałabym żyć bez miasta.
Lubię jego prędkość, dobrze czuję się w jego jednostajnych szumach i bardzo lubię włóczyć się po Łodzi o każdej porze dnia czy nocy. A nade wszystko lubię późne wieczory na rowerze. Drogi pustoszeją, dla jednośladu robi się bezpiecznie.
    Lubię mieć wszystko pod ręką, mieć takie skomasowane miejsce, gdzie załatwię w krótkim czasie wszystkie sprawy. Miasto daje mi ogromną swobodę przemieszczania się w szybki sposób. Niekoniecznie samochodem. Doceniam jego przepustowość wszystkich tych spieszących się ludzi, drożne arterie jakby donikąd i wielosegmentowy format kultury.

Etno Cafe Jednorożec

Lubię dzikość.

Z natury jestem raczej dzika, delikatność damy i grzeczny ton nie idą ze mną w parze. Najchętniej kroczę trudnymi szlakami. Tymi, na które mało osób wchodzi, tymi, na których końcu mieszka esencja ciszy.
    Lubię być nad chmurami. Lubię oddychać powietrzem, którego nie ma nigdzie indziej. Oaza spokoju przenika aż do kości, a to co na dole, zostaje na dole.

Chäserrugg 2 262 m n.p.m. ⏩fotorelacja

Lubię elegancję miasta, jego szyk...
...choć czasem denerwuje miejska nonszalancja. Lubię zjeść coś na mieście z widokiem na wysokie budynki. Lubię zatrzymać się, kiedy inni pędzą i patrzeć na nich przez szybę.
    Lubię trwać w nieskończoności. Miasto jest taką nieskończonością ruchów rozmaitych, które gnają w kółko, napędzane jedno przez drugie. Te szumy jak na orbicie potężnej planety, dają mi odpocząć.
    Kocham miejską fotografię tak samo jak przyrodniczą.

Dom Literatury na ulicy Franklina Delano Roosevelta 17

Lubię trud drogi.

Nie brzydzę się spocić, kocham się zmęczyć. Mam siłę, nad którą pracuję od nastu lat. I z całego serca dziękuję Bogu, że mogę.
    Apetyt rośnie wtedy całe życie i chcę jeszcze więcej, jeszcze wyżej. To życie smakuje mi, choć to tylko moment, etap przemijania, który ma swój kres. I nie będę żałowała gdy dojdę do mety, bo wiem, że otworzy się przede mną nowy szlak, który dla takiego odkrywcy będzie czymś niezastąpionym, czego nie można i nie da się nawet porównać z niczym innym na dzisiejszej Ziemi.

MUNT PERS 3 206 m n.p.m. / wędrówka z lodowcem w tle ⏩fotorelacja

Miasto daje mi innego rodzaju odpoczynek.
Innego rodzaju zadowolenie i satysfakcję. Czuję się w nim stabilna. Czuję się euforycznie nastawiona do jego przemian. Widzę jak pięknieje, jak się zmienia. Jak wiele się robi, by żyło się tutaj lepiej.
    Tak, to prawda, że teraz Łódź jest najbardziej zakorkowanym miastem i jest to duże utrudnienie. Ale miasto znalazło sposób na to, by wyremontować jak najwięcej ulic, by wyjść z opinii najbardziej dziurawego miasta w Polsce, dlatego jest tak ciężko przejechać. Ale są alternatywy.
    Cieszę się, że nie muszę tu dojeżdżać samochodem, ale że mieszkając blisko serca miasta, mogę przyjść pieszo gdzie chcę, albo podjechać tramwajem, który nie stoi w korku. Że dzięki coraz większej ilości dróg rowerowych, mogę bezpiecznie poruszać się na jednośladzie i w krótkim czasie załatwić wszystkie  sprawy. Miasto daje wiele opcji.
    Powoli zamieniamy się w urbanistyczną perełkę. Kolejne rewitalizowane kamienice, odnawiane i upiększane wysokościowce, porządek.

Hi Piotrkowska i Red Tower ⏩zdjęcia w zbliżeniach

Niezmiennie będzie ciągnęło mnie w podróż.
Obraz każdej drogi rozmiękcza moje serce.

Mazurska droga ⏩fotorelacja